بررﺳﯽ ﮐﺎراﯾﯽ و ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ آﺑﯿﺎري ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺛﺎﺑﺖ در ﻣﺰارع ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻮردي: اﺳﺘﺎنﻫﺎي اﺻﻔﻬﺎن و ﻓﺎرس)

اين مطالعه به منظور ارزيابي عملكرد سيستم آبياري باراني كلاسيك ثابت در مزارع و شناسايي چالش‌هاي بهره‌برداري در آنها انجام شد. ارزيابي شامل اندازه‌گيري ضريب يكنواختي كريستيانسن (CU)، يكنواختي توزيع آب (DU)، راندمان پتانسيل كاربرد در ربع پايين (PELQ)، راندمان واقعي كاربرد در ربع پايين (AELQ) بود. متوسط تلفات تبخير و باد‌بردگي در سامانه‌هاي منتخب در استان‌هاي اصفهان و فارس به ترتيب برابر 19 و 16 درصد بود. ميانگين مقادير DU و CU سامانه‌هاي مورد ارزيابي در استان اصفهان به ترتيب 55 و 63 درصد و در استان فارس نيز به ترتيب برابر با 64 و 76 درصد بود. ميانگين مقادير PELQ و AELQ در استان اصفهان به ترتيب برابر با 45 و 38 درصد و در استان فارس برابر با 53 و 46 درصد بود. ميانگين مقدار PELQ در مزارع استان فارس نسبت به استان اصفهان به ميزان 18 درصد بيشتر بود. در تمام سامانه هاي آبياري مورد ارزيـابي، رانـدمان پتانسيل كاربرد آب كمتر از محدوده قابل‌قبول بود و علت آن را مي‌توان ناشي از پايين بودن يـكنـواختي توزيـع آب يا تلفات تبخير و باد‌بردگي و نيز نامناسـب بودن فشار و نيز ضعف در طراحي و اجراي نامناسب و بهـره‌بـرداري دانست. با توجه به مواجه بودن مناطق موردبررسي با كمبود آب و انرژي و از همه مهمتر محدوديتهاي اقليمي (گرماي شديد و بادخيز بودن بيشتر مناطق زراعي) بهتر است از سامانه‌هاي آبياري باراني با فشار متوسط (آبپاش‌هاي كوچك)، سامانه آبياري قطره‌اي و يا به‌طوركلي از سامانه‌هاي كم‌فشار استفاده گردد.