از ملي‌گرايي تا پسا ملي‌گرايي (مروري بر كتاب فرانسه چيست ؟ به كوشش آلن فينكل كراوت)

From Nationalism to Post-Nationalism: A Review of Qu’est-ce que la France

گرچه آلن فينكل كراوت از همان نخستين سطرهاي كتابش مي‌كوشد از ميراث ارنست رنان عبور كند و به نوعي «پساملي‌گرايي» دست يابد، حاصل شانزده گفت‌وگوي او با شماري از مهم‌ترين متفكران و پژوهشگران امروز فرانسه شايد در نهايت، ﺗﺄييدي باشد بر اين انديشۀ محوري رنان كه «تعلق به يك ملت را نه نژاد و زبان واحد، بل اراده هر فرد تعيين مي‌كند». اگر بپذيريم اين اراده در عين حال ضامن وجود و بقاي مردم‌سالاري است، به شكلي دور از انتظار، و به‌ رغم تضاد ژرف تاريخي، دو انگارۀ ملي‌گرايي و مردم‌سالاري به يكديگر مي‌پيوندند؛ زيرا مردم‌سالاري نيز تحقق نمي‌پذيرد و دوام نمي‌يابد مگر آنكه هر فرد آزادانه برخي محدوديت‌ها را بر آزادي خويش تحميل كند. نفرت از مردم‌سالاري، كه به عقيده ژاك رانسي ير اساساً در وحشت از برابري و هراس از همگاني ‌شدن تفكر ريشه دارد

Although Alan Finkel Kraut tried to break through Ernest Renan's legacy from the very first lines of his book and achieve some sort of "postmodernism", his sixteen conversations with some of the most important thinkers and scholars of France today may ultimately endorse this central idea. "Belonging to one nation is determined not by one's race or language, but by the will of each individual." Admittedly, this will, at the same time, guarantee the existence and survival of democracy, in an unexpected way, in spite of the profound historical contradiction, that the two concepts of nationalism and democracy merge, because democracy is also not realized and lasts unless some individual Impose restrictions on his freedom. The hatred of democracy, rooted in Jacques Ranci's belief, is rooted in the fear of equality and the fear of