اثربخشي آموزش تاب‌آوري در كاهش استرس و اقدام به خودزني سربازان، در شهر تهران در سال 1397

The Effectiveness of Resiliency Training on Reduction of Emotional Stress and Self-mutilation Attempt in Soldiers in Tehran, Iran in 2018

زمينه و هدف: سربازي دوران پر استرسي است كه احتمال خودزني در آن وجود دارد، از اين رو بررسي راه هاي كاهش آن ضروري است. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش تاب‌آوري در كاهش استرس و اقدام به خودزني و افزايش تاب‌آوري سربازان مي‌باشد. روش­ ها: پژوهش حاضر به روش نيمه‌آزمايشي با پيش‌آزمون، پس‌آزمون همراه با گروه كنترل در انتظار درمان در سال 1397 انجام شد. جامعه آماري شامل 20 نفر از سربازان مراجعه كننده به بيمارستان 505 ارتش در شهر تهران بود كه به صورت نمونه گيري در دسترس وارد مطالعه شدند و در 2 گروه 10 نفري (آزمايش و كنترل) تخصيص يافتند. گروه آزمايش در 10 جلسه 90 دقيقه­ اي تحت آموزش تاب­ آوري قرار گرفت، در حالي كه گروه كنترل هيچ مداخله ­اي دريافت نكرد. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه‌هاي استرس ادارك شده (PSS)، پرسشنامه خودگزارشي خودزني كلونسكي و تاب‌آوري كانر (ISAS) و ديويدسون (CD-RIS) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس چند متغيره و نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين سن سربازان در گروه آزمايش و كنترل به ترتيب 2/3±20/6 و 1/5±20/4 سال و ميانگين طول مدت خدمت سربازي به ترتيب 2/5±5/3 و 4/1±6/7 ماه بود. برنامه آموزش تاب‌آوري به طور معنا‌داري استرس (98%) و اقدام به خودزني (91%) را در سربازان گروه مداخله كاهش و تاب‌آوري را بطور معني داري (98%) افزايش داد (0.001>p). نتيجه‌گيري: به نظر مي­رسد آموزش تاب‌آوري در بهبود نشانگان استرس و اقدام به خودزني و تاب‌آوري در سربازان موثر مي­باشد و مي­توان از آن در محيط­ هاي پادگاني استفاده نمود.

Background and Aim: Soldiering is a stressful period in which there is a possibility of self-harm, so it is necessary to consider ways to reduce it. The purpose of this study was to determine the effectiveness of resiliency training in reducing stress and self-injury and increasing the resiliency of soldiers. Methods: This study was quasi-experimental with pre-test, post-test and control group waiting for treatment in 2018. The statistical population consisted of 20 soldiers referred to the 505 Army Hospital in Tehran who were selected by convenience sampling and were assigned into two groups of 10 (experimental and control). The experimental group received resilience training in 10 sessions of 90 minutes, while the control group received no intervention. The instruments used in this study were Perceived Stress Questionnaire (PSS), Clonensky Self-Reporting Inventory and Conner Resilience Questionnaire (ISAS) and Davidson (CD-RIS). Multivariate analysis of covariance and SPSS software version 24 were used for data analysis. Results: The mean age of the soldiers in the experimental and control groups was 20.6±2.3 and 20.4±1.5 years, respectively, and the mean length of military service was 5.3±2.5 and 7.7±4.1 months, respectively. Resiliency training program significantly reduced stress (98%) and self-injury (91%) in soldiers in the intervention group and significantly increased resilience (98%) (p <0.01). Conclusion: Resiliency training seems to be effective in improving stress and self-harm syndrome and resilience in soldiers and it can be used in garrison settings.