بررسي شاخص‌هاي طراحي ايمني در معماري سنتي ايران و رويكرد CPTED (با تأكيد بر پيشگيري از جرم)

نزديك به دو دهه است كه انديشمندان حوزه جرم‌شناسي و پيشگيري از جرم، كاهش شرايط جرم‌زاي محيط را به منظور كاهش جرم و افزايش احساس امنيت شهروندان، در گرو طراحي‌هاي محيطي و ايجاد كالبد مناسب شهري دانسته‌اند. با توجه به اين كه رشد و حركت اجتماعات بشري از جامعه بدوي به سمت اجتماعات و شهرنشيني مدرن همراه با تكامل مفهوم امنيت بوده است، به نظر مي‌رسد به‌كارگيري الگوها و شاخص‌هاي ايمني در معماري سنتي، به ويژه در ايران كه داراي تمدن كهن مي‌باشد؛ سابقه‌اي طولاني داشته كه امروزه به عنوان شاخص‌هاي مفقوده در انديشه‌ي متوليان حوزه‌ي نظم و امنيت و طراحان شهري به حساب مي‌آيد. هدف اين تحقيق شناسايي شاخص‌هاي طراحي ايمني در معماري سنتي ايران و رويكردهاي نوين است تا بتواند الگوي تركيبي در طراحي شهري به منظور افزايش احساس امنيت و رفاه شهروندان ارائه نمايد. روش تحقيق حاضر از نظر اهداف كاربردي و از نظر ماهيت مطالعه توصيفي تحليلي با استفاده از روش كتابخانه‌اي و اسنادي است. نتايج تحقيق بيانگر آن است كه علي‌رغم اينكه نظريه‌هاي طراحي محيط شهري در امنيت، طي دو دهه‌ي اخير مطرح گرديده‌اند، ليكن شاخص‌هاي ايمني در طراحي شهري در معماري سنتي ايران با قدمت طولاني وجود داشته است، ولي در عصر حاضر از به‌كارگيري آن‌ها در طراحي شهري غفلت گرديده است. بنابر اين مي‌توان الگوي تركيبي از شاخص‌هاي سنتي و نوين را در طراحي شهري ارائه و مورد بهره برداري قرار داد.