ديالوگ يا جبروت متن ؛ واكاوي برداشت جامي از باده‌سرايي ابن‌ فارض

ديدگاه‌هاي مخاطب‌محور، رويكردهاي جديدي پيش‌ روي ما قرار داده است تا با استفاده از آن بتوانيم، ارتباط بهتري با متون ادبي به‌ويژه متون قديمي برقرار كنيم. با توجه به تفاوت مقتضيات خواننده و يك متن قديمي، ارتباط متن و خواننده، به كمال نمي‌رسد مگر آنكه از گذر تاريخ برداشت‌ها از يك متن، مقتضيات خاص متن را بازشناسي كنيم. هدف اين پژوهش آن است كه آيا فرديت مي‌تواند تلقي افراد را از موضوع تحت تاثير قرار دهد يا نه.اين نوشتار با روش توصيفي تحليلي نشان‌دهنده آن است كه جامي از جهت عاطفه و شور كه اساس باده‌سرايي ابن‌فارض است با او يك‌دله شده و از همين رو توانسته تصوير روحي و كلي شعر ابن‌فارض را احياء كند. انسجام شعري ابن‌فارض يك نمود اساسي از ماتريس متن اوست و ما را از تصاوير جزئي مشترك با باده‌سرايي مادي به تصوير كلي از متن مي‌رساند تا جايي كه به جاي تصويرِ لايعقلِ(مستانگي در لحظه) باده‌سراييِ مادي، به تصوير لن‌يعقل (مستانگي ابدي) مي‌رسيم، و اگر در جزء به باده‌سرايي مادي نزديك مي‌شود نيك مي‌داند كه چگونه در سياق و ساختار يك چيز ديگر باشد، اما جامي به دليل پرداختن مفصل به هر بيت از انسجام سراسري، بازمانده و هر بيت براي او يك فصل جدا و يك شب شورانگيز است.