نقدي بر كتاب «ويتگنشتاين و غايت فلسفه: نه نظريه و نه درمان»

Review: Wittgenstein and the End of Philosophy: Neither Theory nor Therapy

هر علمي از طريق مباني آن شناخته مي‌شود. يكي از مباني علم كه در شناخت آن بسيار اثرگذار است «غايت» علم است. در فلسفه نيز فلاسفه بر اساس تعريفي كه از آن دارند غايتي براي فلسفه در نظر مي‌گيرند. در اين مقاله بر نظر ويتگنشتاين در مورد غايت فلسفه تمركز شده است. محور اصلي براي وصول به اين مقصد، كتاب ويتگنشتاين و غايت فلسفه: نه نظريه و نه درمان، اثر دنيل هوتو است كه وي در آن به بيان «غايت فلسفه» از نظر ويتگنشتاين مي‌پردازد. هوتو بحث خود را از منطق آغاز مي‌كند. سپس تفاسير قديمي‌تر در‌خصوص غايت فلسفه درنظر ويتگنشتاين را مطرح كرده و آنها را به چالش مي‌كشد. وي، ابتدا، تفسير نظريه‌اي و مابعدالطبيعي و سپس تفسير درماني را كه بنابر آن بسياري از ملاحظات رساله بي‌معناست، نفي مي‌كند و در پايان، تفسيري نو از غايت فلسفه در نظر ويتگنشتاين ارائه مي‌كند كه مبتني بر توصيف، و براساس عمل‌گرايي در زندگي روزمره است. البته به اين تفسير هوتو نيز انتقاداتي وارد است و لازم است تا برخي مؤلفه‌هاي آن مورد بازبيني قرار گيرد.

Identifying the end of a science is one of the criteria for knowing that science. This article represents Wittgenstein’s view on the end of philosophy in Hutto’s words. Hutto begins his argument with the issue of ‘logic’. Afterwards, he challenges the former interpretations on this issue: First, a theoretical interpretation - which smacked of metaphysics - is rejected and then, a therapeutic interpretation - upon which many Tractatusremarks are meaningless - is denied. In the end, Hutto’s new interpretation, which is based on descriptionand activism in daily life, is presented. This article discusses that there are also criticisms on Hutto’ new interpretation and a close scrutiny on the components of this new interpretation is required.