سفال منقوش نامُرد: سفال مربوط به اواخر دورۀ پارت و دورۀ ساساني جنوب‌شرق ايران و سواحل خليج‌فارس

محوطه‌هاي باستان‌شناختي بسيار اندكي مربوط به دورۀ ساساني در جنوب‌شرق و سواحل خليج‌فارس كاوش شده، بنابراين مجموعۀ سفالي با تاريخ‌گذاري مطمئن ساساني در اين ناحيه معرفي نشده است. به همين دليل شناسايي محوطه‌هاي ساساني جنوب‌شرق و سواحل خليج‌فارس بسيار مشكل و مجموعۀ سفال تاريخ‌گذاري‌شدۀ دقيق مربوط به دورۀ ساساني براي درك دورۀ ساساني اين منطقه لازم است. سفال در دورۀ ساساني همچون دورۀ اشكاني محلي بوده و هر منطقه از ايران سبك و ويژگي‌هاي سفالي خاصي دارد. هدف اين مقاله پرداختن به اين مسأله و معرفي يكي از گونه‌هاي شاخص سفال ساساني جنوب‌شرق ايران براساس سفال‌هاي به‌دست‌آمده از بررسي‌ها و كاوش‌هاي انجام‌شدۀ جنوب‌شرق ايران و سواحل جنوبي و شمالي خليج‌فارس است. اين گونه كه به نام سفال نارنجي ظريف منقوش يا «نامُرد» مشهور است، پراكندگي گسترده‌اي در سواحل شمالي و جنوبي خليج‌فارس و جنوب‌شرق ايران دارد. اين گونه تنها از كاوش‌هاي انجام‌شده در محوطه‌ها‌ي كوش، مِليحا و اِددور در امارات متحده، تپه‌يحيي در بافت كرمان و تَم‌مارون در ميناب به‌دست آمده است، ولي شمار زيادي از اين‌ گونه در بررسي‌هاي انجام‌شده در اين مناطق نيز يافت شده است. سفال گونۀ نامُرَد دو گونه است؛ يك گونۀ آن مربوط به اواخر دورۀ اشكاني و گونۀ ديگر مربوط به اوايل و اواسط دورۀ ساساني است. روش يافته‌اندوزي اين پژوهش ميداني و كتابخانه‌اي، ولي اساس يافته‌اندوزي در اين پژوهش ميداني است.