كليدواژه :
پاپيروس هاي فارسي ميانه , خط شكسته , نامه هاي شخصي و رسمي , ادبيات , مجموعه هاي پاپيروس
چكيده فارسي :
مقاله ي حاضر با معرفي انواع نامه هاي فارسي ميانه ي سده ي هفتم شامل پاپيروس و پوست نوشته در مصر، در زمان چيرگي ارتش خسرو دوم (618- 628 م.)، به بررسي نوع خط، سبك نگارش و ادبيات اين اسناد خواهد پرداخت كه به خط تحريريِ شكست هاي نوشته شده كه ميتواند به عنوان آخرين گونه كاربردي خط در دوره ساساني شناخته شود. در عين حال اين نامه ها نمايانگر فعاليتهاي چندجانبه ي ايرانيان در مصر هستند. مكاتبات يادشده، تنها ميان ايرانيان رد و بدل نمي شده؛ بلكه مابين ايرانيان و كارمندان و صاحبمنصبان مصري هم، كه قبل از ورود ايرانيان، با نظام ديواني روم آشنايي كافي داشتند، بوده است كه نشان تعامل اجتماعي و به ويژه اقتصادي ميان دو گروه و تأثيرپذيري آنها از هم نيز هست. اين نامه ها به لحاظ زبان شناسي، ادبي و تاريخي قابل بررسي هستند. پاپيروس و پوست نوشته هاي ياد شده، در بعد واژگان، نحو و سبك نگارش با نوشته هاي فارسي ميانه ي كتابي تفاوتهايي دارند كه از خلال آنها، تحول خط از صورت كتيبه اي به شكسته بررسي ميشود. ادبيات اين پاپيروس و پوست نوشته ها، به ويژه در بخش نامه هاي رسمي به عنوان نمود كلي مكاتبه دوره ي ساساني، به نحوي است كه سعي شده از طريق ريختارها و الگوهاي ثابت، موجز اما گويا و مؤثر باشد.
چكيده لاتين :
Introducing a variety of seventeenth-century Middle Persian forms of letters including papyrus and parchments, found in Egypt during the time of Khosrow II army’s domination (618-628 CE.), the present article is going to study script, composition style and literature of these documents written in a cursive script which can be regarded as the last practical variation script in Sasanian era. Also, these letters represent the multilateral activities of Iranians in Egypt. These letters were not only shared among Iranians, but also between Iranians and Egyptian officials who, prior to the arrival of Iranians, had a good knowledge of the Roman ministerial system, which indicated the social interaction, and particularly the economic interrelationbetween the two groups and their mutual impact. These letters will be studied in terms of lexicon, historical and literary aspects.Papyri and Parchment writings, mentioned here, differ from Book Pahlavi in vocabulary, syntax and style.Through studying these differences, it is possible to investigate the evolution procedure during which lapidary script developed to cursive. Literature applied in these Papyri and parchments, particularly official letters, as Sassanian typical correspondence in the time mentioned, had a tendency to follow fixed patterns, and seem to be concise and effective enough.
