ارزيابي تأثير مقادير مختلف آب و دور آبياري بر عملكرد و اجزاي عملكرد پنبه در روش هاي كشت مستقيم و نشايي

با توجه به اهميت محصول پنبه در تناوب زراعي و كاهش شديد سطح زير كشت پنبه در سال هاي اخير، استفاده از راهكارهاي جديد براي افزايش سطح زير كشت، توليد و كاهش هزينه هاي توليد اين محصول استراتژيك، امري ضروري به نظر مي رسد. يكي از اين راهكارها، كشت تأخيري پنبه بصورت نشايي با استفاده از ارقام زودرس مي باشد. با اين روش مي توان در تناوب زراعي كشت پنبه را بعد از گندم قرار داده و به دليل كوتاه شدن دوره رشد و عدم برخورد با سرما، محصول قابل قبولي را برداشت نمود. مديريت زمان و مقدار آبياري نقش مهمي در كشت هاي تأخيري دارد. به همين منظور لازم است تا ميزان بهينه آب مصرفي پنبه در روش هاي كشت نشايي و معمولي تعيين شود. اين پژوهش در قالب طرح كرت هاي دوبار خرد شده نواري با 3 تكرار اجرا شد كه تيمارهاي روش كشت نشايي و مستقيم بعنوان كرت اصلي، دور آبياري شامل آبياري پس از 70، 105 و 140 ميلي متر تبخير تجمعي از تشت تبخير به عنوان كرت فرعي و مقادير مختلف آب آبياري شامل 50، 75، 100 و 125 درصد آب تبخير شده از تشت به عنوان كرت فرعي-فرعي در نظر گرفته شدند. كشت نشايي داراي افزايش 38 درصدي عملكرد نسبت به كشت مستقيم بود اما اين افزايش معني دار نبود. كارايي مصرف آب، درصد زودرسي و درصد كيل در روش كشت نشايي به ترتيب به ميزان 14 درصد، 45 درصد و 3/3 درصد از كشت مستقيم بيشتر بود. بيشترين عملكرد، كارايي مصرف آب، زودرسي و درصد كيل مربوط به دور آبياري پس از 105 ميليمتر تبخير تشت بود. تيمار 50 درصد آب مصرفي داراي عملكرد، كارايي مصرف آب و درصد كيل بيشتري نسبت به ساير تيمارها بود. در نتيجه برترين تيمار، روش كشت نشايي با 105 ميليمتر تبخير تشت و 50 درصد نياز آبي بود.