تاثير جهاني شدن بر نهادهاي مدني در ايران

The Effect of Globalization on Civil Institutions in Iran

در قلمرو مطالعات علوم انساني در دهه هشتاد ميلادي، پديده «جهاني شدن» و نيز «جامعه مدني» در كانون توجه قرار گرفت و در اين ميان نسبت اين دو با يكديگر نيز در مركز توجه و تحليل انديشمندان مختلف بوده است. مقوله جامعه مدني در ايران نيز در نيمه دهه‌ هفتاد شمسي مورد توجه قرار گرفت كه مقارن با اواخر دهه‌ 90 ميلادي است. در اين مقاله با استفاده از روش رئاليسم انتقادي، تاثير جهاني شدن بر نهادهاي مدني در ايران تجزيه و تحليل شده و نشان داده شده است كه در سال هاي 1376-1390، تناظري ميان تحول در نهادهاي مدني و جهاني شدن در ايران وجود نداشته است. رئاليسم انتقادي به اين معنا كه امر واقعي مورد مواجهه، يعني نهادهاي مدني از سه سطح هستيشناسانه، واقعيت‌مندي و داده‌اي تشكيل شده است. نهادهاي عمومي (مشاركتي) به‌ عنوان سطح هستي‌شناختي امر واقع، نهادهاي اجتماعي به‌ عنوان سطح واقعيت‌مندي امر واقع و نهادهاي سياسي به ‌عنوان سطح داده مند امر واقع در نظر گرفته شده‌اند.

In the field of social sciences and humanities in the 1980s, the phenomenon of “globalization” as well as “civil society” were in the spotlight. Meanwhile, the ratio of these two together has been at the center of attention and analysis of various scholars. The concept of civil society in Iran was considered in the mid-seventies (the late 1990s). In this article, using the method of critical realism, the effect of globalization on civil institutions in Iran has been analyzed and it has been shown that between 1997 and 2011 there was no relation between the transformation of civil institutions and globalization in Iran. Critical Realism means that the real, that is, civil institutions, consists of three levels ontological, actuality and factual. Public institutions (participatory) are regarded as the ontological level of the real, social institutions as the actuality level of the real and political institutions as the factual level of the real.