فقه تربيتي در ترازو؛ ارزيابي نقدها

Evaluation of Educational Jurisprudence: Assessment of Criticisms

مطالعه، پايش و ارزيابي ايده هاي تازه ضروري است و «فقه تربيتي» با هويتي ميان رشته اي و به عنوان شاخه اي از علم فقه و قلمروي جديد در «تربيت پژوهي» مراحل رشد و تكامل خود را طي مي كند و لازم است مورد نقد و نظر قرار گيرد. نوشتار حاضر تلاش كرده تا مجموعه اشكالات و نقد هاي وارد بر فقه تربيتي را گردآوري، صورت بندي و ارزيابي نمايد. براي اين منظور مجموعه اشكالات (روبنايي) ناظر به فقه تربيتي در سه محور كلان طبقه بندي شد كه عبارت اند از: 1. بي فايده بودن «فقه تربيتي»؛ 2. آسيب زا بودن «فقه تربيتي»؛ 3. عدم اولويت «فقه تربيتي». در ادامه، مؤلف تلاش كرده تا ابتدا تقرير هاي گوناگوني در هر محور ارائه نموده و سپس به ارزيابي و پاسخ به آنها بپردازد. در پايان نيز از منظر «آسيب شناسي» و «آينده شناسي» نكاتي ارائه شده است.

It is essential to study, investigate and evaluate new ideas and disciplines. Educational jurisprudence is a branch of jurisprudence and a new field in educational research that is developing and expanding. It has an interdisciplinary identity that must be looked at and critically assessed. The present study has endeavored to identify, collect, formulate and then evaluate the criticisms regarding educational jurisprudence. Thus, the criticisms concerning educational jurisprudence have been sorted out under three categories: 1-the uselessness of educational jurisprudence; 2- the demerits of educational jurisprudence; 3- non-priority of educational jurisprudence. The author goes on to present the different narratives on each category and then assess and answer them. In the end, some points have been presented from pathological and futurological perspectives.