مطالعه نقش عوامل محيط انسان‌ساخت در فعاليت پياده‌روي افراد در محلات مسكوني مطالعه موردي: منطقه 7 كلان‌شهر تهران

Studying the influence of human built environment attributes on walking activity in residential neighborhoods (A case study: zone 7 in Tehran)

علي‌رغم اينكه افزايش فعاليت بدني در ميان مردم تبديل به يكي از اولويت‌هاي بهداشت عمومي شده است، ميزان فعاليت بدني افراد پايين و ناكافي است. در اين ميان پياده‌روي رايج‌ترين و قابل‌دسترس‌ترين نوع فعاليت بدني است كه تقريباً تمامي گروه‌هاي سني بدون پرداخت هزينه مي‌توانند از آن بهره‌مند گردند. اين پژوهش باهدف اصلي، بررسي اثرات محيط انسان‌ساخت در ميزان پياده‌روي افراد در منطقه 7 تهران انجام گرديد. روش تحقيق توصيفي و تحليلي است. جمع‌آوري اطاعات به دو صورت اسنادي و ميداني انجام گرفت. جامعه آماري اين تحقيق شامل افراد بالاي 15 سال منطقه 7 تهران و حجم نمونه از طريق فرمول كوكران 384 نفر به دست آمد. واحد تحليل فرد و سطح تحليل محله مي‌باشد. فرايند كار در دو مرحله كلي انجام گرفت: در مرحله اول ابتدا محلات منطقه 7 تهران بر اساس شاخص پياده مداري، در سه سطح محلات باقابليت پياده مداري بالا، قابليت پياده مداري متوسط و قابليت پياده مداري پايين طبقه‌بندي گرديد. سپس در مرحله بعد ميزان پياده‌روي افراد در داخل محدوده محله خود از طريق پرسشنامه و خود اظهاري پاسخگويان به دست آمد. نتايج حاصل نشان داد كه تفاوت معناداري بين ميزان پياده‌روي ساكنان محلات باقابليت پياده مداري متفاوت وجود دارد. به اين صورت كه افراد ساكن در محلات باقابليت پياده مداري بالا در محدوده محله خود، بيشتر اقدام به پياده‌روي مي‌كنند. همچنين نتايج حاكي از اين است كه بين تراكم مسكوني و پيوستگي خياباني با پياده‌روي ارتباط معنادار وجود دارد ولي ارتباطي بين اختلاط كاربري و ميزان پياده‌روي افراد وجود ندارد.