تأثير آبياري ناقص ريشه با آب شور و شيرين بر برخي از ويژگي هاي گياه زنيان در يك اقليم خشك

بحران آب شيرين و شوري خاك مهم ترين عوامل محدود كننده كشاورزي در مناطق خشك محسوب مي شوند، در چنين شرايطي بهره برداري سازگار با محيط زيست همچون كشت گياهان دارويي مي تواند راهبردي هوشمندانه براي اين مناطق باشد. بدين منظور، آزمايش مزرعه اي با چهار تيمار و سه تكرار، در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در شهرستان زهك طي سال زراعي 96-1395 انجام شد. تيمارهاي آزمايش، استراتژي هاي مختلف آبياري بودند كه شامل آبياري كامل با آب شيرين (F. FI)، آبياري ناقص ريشه با آب شيرين (F. PRD)، آبياري ناقص ريشه با آب شور (S. PRD) و آبياري ناقص ريشه با آب شور و شيرين به صورت تناوبي (SF. PRD) مي شوند. نتايج بدست آمده بيانگر اين بود كه بيش ترين مقادير ارتفاع، تعداد چتر، شاخه هاي جانبي، وزن هزار دانه و عملكرد گياه در تيمار F. FI بدست آمد و مقادير آن ها، به ترتيب، cm 1/46، 42 عدد، 10 عدد، 86/0 گرم و 293 كيلوگرم بر هكتار بود. با اين وجود، اختلاف معني داري بين مقادير عملكرد تيمار F. FI با تيمارهاي F. PRD و SF. PRD مشاهده نشد. لذا مي توان آبياري ناقص ريشه با آب شور و شيرين را به عنوان بهترين راهكار كاهش مصرف آب شيرين در اقليم هاي خشكي همچون منطقه سيستان براي كشت اين گياه دارويي توصيه نمود.