آموزش تاريخ محلي در برنامه‌ي درسي تاريخ از ديدگاه معلمان تاريخ و دانش‌آموزان دوره متوسطه (مطالعه موردي استان كهكيلويه و بويراحمد)

هدف اصلي اين پژوهش بررسي آموزش ابعاد تاريخ محلي در برنامه ي درسي تاريخ از ديدگاه معلمان تاريخ و دانش‌آموزان دوره متوسطه، به‌منظور كاربست آن در برنامه درسي مدارس هست. براي اجراي تحقيق، تعداد 16 معلم به‌صورت هدفمند در دسترس و 285 دانش‌آموز به‌صورت تصادفي انتخاب و داده‌هاي تحقيق گردآوري شد. ابزار گردآوري اطلاعات براي داده‌هاي كمي، پرسشنامه محقق ساخته كه شامل دو پرسشنامه به ترتيب براي معلمان تاريخ و دانش‌آموزان هست. براي تعيين روايي پرسشنامه‌ها، از روايي محتوايي و صوري استفاده شد و براي تعيين پايايي از روش آلفاي كرونباخ استفاده‌شده است كه براي پرسشنامه شماره يك2/68درصد و براي پرسشنامه شماره دو3/97درصد برآورد شده است. داده‌هاي كيفي تحقيق علاوه بر سؤالات باز پاسخ پرسشنامه دانش‌آموزان، از طريق مصاحبه نيمه‌ساختارمند با 8 معلم تاريخ، گردآوري و از طريق نظريه مبنايي تحليل شدند. نتايج نشان داد، دانش‌آموزان و معلمان تاريخ نسبت به آموزش ابعاد تاريخ محلي استان، نگرش مثبتي دارند. ازنظر دانش‌آموزان، تاريخچه سياسي بيشترين و تاريخچه اقتصادي كم‌ترين اهميت آموزشي را نسبت به بقيه ابعاد دارند. معلمان تاريخ، آموزش تاريخچه فرهنگي اجتماعي را مهم‌ترين و آموزش تاريخچه اقتصادي را كم‌اهميت‌ترين بُعد از بين ابعاد تاريخ محلي استان برآورد كردند. همچنين در خصوص ديدگاه‌هاي معلمان و دانش‌آموزان درباره اهميت آموزش تاريخ محلي در برنامه درسي تاريخ مي‌توان به: ضرورت پداگوژيكي، درك و شناخت محيط زندگي خود، برآورده شدن نيازهاي روحي افراد، تقويت روح ميهن‌پرستي، بازنمايي و حفظ اصالت و هويت بومي و توسعه‌ي همه‌جانبه جامعه اشاره كرد. معلمان تاريخ براي تدريس تاريخ محلي، روش ياددهي–يادگيري مشاركتي، روش ياددهي–يادگيري مشاهده‌اي، روش ياددهي–يادگيري پژوهش محور، روش نقل حكايات تاريخي توسط معلم(تاريخ‌شفاهي) و تدريس با استفاده از منابع الكترونيكي را پيشنهاد دادند