آواشناسي صوتي فواصل دعاي عرفه

The Phonetic Study of Phoneme Spaces in “Supplication of Arafa”

اهميت علم آوا شناسي در بررسي تغييرات معنايي جمله و آهنگ هاي نحوي كلام است و در به بررسي زيبايي « هماهنگي آوايي » همين راستا با تكرار صامت ها و مصوت ها تحت عنوان شناسي صوت و معنا در كلام مي پردازد و قدرت القايي معاني خاص را پيدا مي كند. پژوهش پيش رو با استفاده از روش توصيفي – تحليلي، ما را به اين دريافت رسانيد كه توازن و هماهنگي حاصل از تغييرات نحوي در فواصل مختلف دعا، از جمله: تقديم و تأخير، تقديم متعلق بر مسند و... منجر به رابطۀ علي و معلولي گشته و حسِّ وحدت و يگانگي موسيقايي كلام را تقويت نموده است. همچنين مناسبت فواصل در صنايع بلاغي دعا، نوعي تلازم عليّ و معلولي در كلام ايجاد كرده كه بر حسب ترتيب الفاظ و معاني مرتب با آن، بر زبان امام (ع) جاري گشته است.

The two significances of phonetics are in its examination of the semantic variety of sentences, and in its evaluation of the syntactic tone of language. The latter significance results in the evaluation of the aesthetics of sound and meaning in language since it surveys the ways consonants and vowels are repeated under phonic coordination. Furthermore, it also identifies certain meaning of language’s inductive power. Through its descriptive-analytical framework, the present research claims that the materialized phonetic balance and coordination of phoneme spaces in “Supplication of Arafa” lead to the emergence of a casual relationship in the supplication, and consequently help it gain phonetic melody and harmony. In this supplication, the phoneme spaces have strengthened the rhetoric features of the supplication, and facilitated the emergence of casual relationships; two aspects which are evident in any saying, writing or percept of the Imam (Peace Be Upon Him).