پاسخ محتواي يوني و فعاليت آنتياكسيداني جو به روش هاي متفاوت كاربرد اسيدساليسيليك و شوري

اگرچه به‌خوبي مشخص شده است كه اسيدساليسيليك‌ مي‌تواند موجب افزايش تحمل شوري در جو گردد، اما هنوز اتفاق نظر كلي در مورد بهترين روش و مرحله اعمال آن وجود ندارد. بدين منظور يك آزمايش فاكتوريل در قالب طرح كاملا تصادفي در شرايط كنترل شده در دانشكده كشاورزي دانشگاه شيراز در سال 1393 انجام شد. در اين پژوهش تاثير كاربرد اسيدساليسيليك در پنج سطح شاهد، پيش‌تيمار بذر، محلول‌پاشي در مراحل استقرار كامل، برجستگي دوگانه و گلدهي بر عملكرد دانه، غلظت سديم و پتاسيم شاخساره و ريشه و همچنين فعاليت آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيدان جو رقم ريحان تحت سه سطح تنش شوري شاهد، 6 و 12 دسي‌زيمنس برمتر بررسي شد. نتايج نشان داد كه تنش شوري، بسته به شدت آن، سبب افزايش غلظت سديم و كاهش غلظت پتاسيم در شاخساره و ريشه و افزايش فعاليت آنزيمهاي آنتي اكسيدان شامل پراكسيداز، كاتالاز، آسكوربي كپراكسيداز و سوپراكسيدديسموتاز گرديد. به طوري كه شديدترين تنش شوري باعث افزايش 4 44 درصدي پتاسيم گرديد. با اين وجود، پيش تيمار و محلول پاشي اسيدساليسيليك توانست بخشي از اين تغييرات / درصدي سديم و كاهش 1 را جبران كند و عملكرد دانه را افزايش دهد. به عنوان مثال پيش تيمار و محلول پاشي در مراحل استقراركامل، برجستگي دوگانه و گلدهي به 13 درصدي سديم گرديد. بهطوركلي مي- / 27 و 5 /0 ،40/5 ،37/ 18 درصدي پتاسيم و كاهش 8 / 22 و 2 /7 ،77/3 ،72/ ترتيب موجب افزايش 7 توان نتيجهگيري كرد كه بيشترين اثرات مثبت اسيدساليسيليك در پيش تيمار بذر و محلولپاشي در مرحله استقرار مشاهده شد؛ كه نشاندهنده آن است كه تيمار اسيدساليسيليك در مراحل اوليه رشد ممكن است تحمل به تنش شوري بيشتري القا كند.