بررسي مضامين عيّاري، جوانمردي و تعليمي در رمان شمس و طغرا

شمس وطغرا يكي از متون پهلواني و تعليمي است كه در عصر مشروطه نگارش يافته است. در اين كتاب، اشاره به خصلت‌هاي عيّاري و توصيف قهرمان داستان با اين ويژگي‌ها در دورۀ استبدادزده و به دور از اخلاق عصر حاكميت ايلخانان مغول، قابل ملاحظه و اهميت است .عيّاران يكي از گروه‌هاي اثرگذار در ايران هستند كه فضاي خفقان جامعۀ ايراني و فقر و محروميت، عامل بنيادي در پيدايش آن‌ها بوده است. عيّاران به‌عنوان طبقه‌اي از مردم چنان اهميت داشتند كه نويسندگان متون ادبي، شرح وقايع و نحوۀ زندگي آنان را در آثار خويش انعكاس داده‌اند .در حقيقت، روشنگري و بازنمايي ارتباط كهن عيّاري و جوانمردي با متون تاريخي‌حماسي و نماياندن آموزه‌هاي اخلاقي اين جمعيت مي‌تواند گامي نو و جهت‌ساز در شناخت هرچه بيشتر آن‌ها باشد. پژوهش حاضر به‌صورت توصيفيـ ‌تحليلي و با هدف بررسي مضامين عيّاري و جوانمردي و انعكاس آن در داستان شمس و طغرا صورت گرفته است. در ادامه، نويسندگان به دنبال پاسخ به اين پرسش هستند كه مضامين عيّاري به چه ميزان و چگونه در اين اثر بازتاب يافته است؟ نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه مضامين عيّاري و جوانمردي در اين كتاب به‌خوبي انعكاس يافته كه اين امر نشان از اهميت اين خصايص اخلاقي پسنديده و آميختن آن با خصلت‌هاي ديني و اسلامي در جامعۀ ايراني است.