تاثير كيفيت سرمايه انساني بر جذب سرمايه گذاري مستقيم خارجي مطالعه موردي كشورهاي منتخب جنوب شرق آسيا و ايران

سرمايه گذاري مستقيم خارجي ( FDI) يكي از مهمترين عوامل مطرح در زمينه افزايش تعاملات اقتصادي در عرصه بين المللي مي باشد، كه بكارگيري اين نوع سرمايه گذاري اهدافي چون ارتقاء فن آوري، توسعه مهارت و مديريت براي ارتقاء توان كيفي نيروي كار داخلي، افزايش استاندارد توليدات داخلي، توسعه بازارهاي صادراتي و حركت به سوي اقتصاد بازار را  دنبال مي كند. از اين رو وظيفه دولت، كمك به ظهور و پويايي صنايع و كارآفرينان داخلي براي جلب مشاركت شركاي خارجي ( به عنوان سرمايه گذار يا عرضه كننده فن آوري ) است. پژوهش حاضر، به ارزيابي اثر كيفيت سرمايه انساني همراه با عوامل ديگري از جمله نرخ ارز، درجه باز بودن اقتصاد، اندازه بازار و ثبات اقتصادي بر جذب سرمايه گذاري مستقيم خارجي در كشورهاي منتخب درحال توسعه جنوب شرق آسيا (تايلند، كره جنوبي، سنگاپور، مالزي، اندونزي و چين) طي سالهاي 1995 تا 2012 و كشور ايران از سال 1980 تا 2012 پرداخته است. بدين منظور، با به كارگيري روش پانل ديتا براي كشورهاي منتخب جنوب شرق آسيا به برآورد مدل تحقيق پرداخته شده است. علاوه بر آن، به منظور مقايسه نتايج مدل مربوط به كشورهاي شرق آسيا با كشور ايران با استفاده از روش سري زماني به برآورد مدل مربوط به كشور ايران پرداخته شده است. نتايج تحقيق نشان داد كه در ايران و ديگر كشورهاي منتخب در حال توسعه، شرايط مساعد براي سرمايه گذاري، در تعامل با سرمايه انساني زمينه ساز جذب FDI است. در اين راستا، ضروري است تصميم‌گيرندگان كشور در برنامه‌ريزي‌هاي كلان خود، توسعه انساني را مورد توجه بيشتري قرار دهند و خصوصا به ارتقاي سطح و گستره آموزش افراد جامعه در رده‌هاي مختلف سني بپردازند.