كاربرد تحليل گفتمان انتقادي در ترجمه از عربي به فارسي

رويكرد گفتماني برخلاف نگرش متن‌محور، به همه عوامل مؤثر در شكل گيري معنا در متن توجه مي‌كند و علاوه‌بر جنبه‌هاي زباني متن، بافت موقعيتي و دركل فرازبان را نيز درنظر مي‌گيرد. در نوع انتقادي اين رويكرد، به ايدئولوژي و روابط قدرت به‌عنوان عامل جهت‌دهنده به متن توجه مي‌شود. چنين رويكردي، برخلاف نگرش جزئي‌نگر متن‌محور، شناختي همه‌جانبه از متن به مترجم مي‌دهد. بر اين اساس، نگارنده در مقاله حاضر، كوشيده با روش استناديتحليلي كاربرد رويكرد تحليل گفتمان انتقادي در ترجمه متون عربي به فارسي را تبيين كند؛ بنابراين، با فرضيه اصلي عدم كارآمدي نگرش متن‌مدار و كارآيي تحليل گفتمان انتقادي در انتقال جنبه‌هاي پنهان متن، مطلب را دنبال كرده و با تحليل و ترجمه نمونه‌هايي از متون معاصر عربي، كوشيده است فرضيه را ثابت كند. درپايان، اين نتيجه كلي حاصل شده است كه از رهگذر تحليل گفتمان انتقادي، علاوه‌بر روشن شدن جنبه‌هاي كاربردشناختي متن و به‌ويژه بافت موقعيتي آن، ايدئولوژي موجود در متن به‌عنوان عامل جهت‌دهنده كلي آن نيز آشكار مي‌شود و مترجم با درنظر گرفتن معاني فرامتني، متن مقصد را با به‌كارگيري سبك متناسب سامان مي‌دهد.