الگوهاي آشوبناك فرآيند زايش معنا در نظام‌هاي زباني و پيشا زبانيِ «تطبيق»

نشانه‌شناسي نوين با رويكردي پديدارشناختي، بيشتر به مطالعه فرآيندهاي آفرينش معنا، در قالبي فراتر از  نظام‌هاي دلالي پرداخته و به نقش توانش ادراكيحسي سوژه‌هايي تن‌دار در فرآيند آفرينش معنا تاكيد دارد. ما نيز در اين مقاله به سبكِ «پژوهش‌هاي ميان‌رشته‌اي» و با چارچوبِ نظري «تئوري پيچيدگي» نشان داده‌ايم كه چگونه الگوهاي آفرينش معنا در خلال كنش متقابل و «هم حضوري» تنسوژه‌ها در نظام معنايي تطبيق، مشابه رفتار و اندركنش سيستم‌هاي پيچيده تكاملي، تابع ويژگي‌هاي رفتاري آشوبناك بر طبق «نظريه آشوب» مي‌باشد. پيامد اين پژوهش نه فقط جستاري بر وجود انطباقِ الگوها بين دو حوزه نظري، بلكه ارايه پشتوانه‌اي علمي با رويكردي ميان رشته‌اي بر وجود الگوهايي در فرآيندِ آفرينش معنا است كه پيش‌تر، برخي ويژگي‌هاي آن‌ها هم در نظام معنايي تطبيق و هم نظام‌هاي زباني به شكلي تجربي يا نظري بررسي شده‌اند. به طور كل، نظام‌هاي دلالت معنايي از جمله «زبان»، وجودي مستقل از سوژه انساني ندارند، به اين تعبير كه آن‌ها زاييده فعل و انفعالات بيوشيميايي و عصب شناختيِ ارگانيسمي زنده(سيستمي پيچيده) به نام «انسان» هستند و انتظار مي‌رود اين سيستم‌هاي نشانه‌شناختي نيز مانند سيستمي پيچيده رفتارهاي بر پايه الگوهاي «نظريه آشوب» از خود نمايان سازند. همچنين كارايي ديگر اين انطباق، جداي از ارايه پشتوانه‌اي علمي به مشاهداتي تجربي يا نظري، اين است كه وجود مفاهيمي چون «ناامني»، «ريسك و خطر»، «سرايت حسي» و «حساسيت ادراكي» را در فرايند توليد معنا در نظام تطبيق بر اساس وجود الگوهاي نظريه آشوب توضيح داده و در عين حال برخي از ويژگي‌هاي مهم معناي توليد شده را هم در نظام‌هاي زباني و هم پيشازباني تطبيق شرح مي‌دهد. شايان ذكر است كه در اين بحث روش پژوهش ما به شيوه تحليلي توصيفي  مي‌باشد.