نظام حضور و برهم‌كنش در گفتمان بوف كور با تكيه بر رويكرد نشانه- معناشناسي هستي‌محور

از دهه‌ي هشتاد ميلادي، نشانهمعناشناسي با در پيش گرفتنِ رويكردي پديدارشناختي و با تأثر از نسل جديدي از انديشه‌ها، از نظام كلاسيك كه تا پيش از آن مطرح بود، فاصله گرفت. اين رويكرد جديد امروزه نشانه معناشناسي هستي محور خوانده مي‌شود و بر اساس آن، خوانش ديگر نه يك رمزگشايي ساده، بلكه حركتي به سمت درك و خلقِ دوباره‌ي معنا به مثابه‌ي بعدِ حس شده‌ي هستي است. در رمان بوف كور نيز شاهد ظهور چنين تفكر نشانه معناشناختي در بطن گفتمان هستيم. بدين معنا كه دريافت شخصيت اصلي از خود و جهان پيرامونش و ديگري نه يك برداشت ساده و كليشه اي بلكه بر پايه‌ي حضور حسي ادراكي و پوياست كه در تعامل با پديده‌ها شكل مي گيرد. از اين روي در پژوهش حاضر، با تكيه بر نظريات لاندوفسكي كه با الهام از تفكر زيبايي‌شناختي گرماس ، مبحث نشانه معناشناسي هستي‌محور و تجربه زيسته را در ابعاد وسيع‌تري مطرح مي‌كند سعي داريم كاركردهاي گفتماني حضور سوژه‌ي بودشي ‌ و نوع ارتباط وي با خود و ديگري را به چالش بكشيم و در نهايت ببينيم تعامل با اين «ديگري» چگونه و بر چه اساسي، باعث ايجاد نظامهاي جديد گفتماني همچون نظام خلسه و استعلايي مي‌شود و سوژه در جريان اين تحول هستي‌شناسانه به چگونه دركي از خود و جهان پيرامونش دست مي‌يابد.