فرآيند عضوگيري و بندهاي موصولي در زبان فارسي

در اين پژوهش، پديده جايگزيني بندهاي موصولي تحديدي و غيرتحديدي را در سطح كلام در زبان فارسي بررسي مي‌كنيم. بسياري از پژوهشگران مانند گيون (2001) معتقدند كه گونه غيرتحديدي اسامي شناخته‌شده مانند اسم خاص، ضماير اشاره و ضماير شخصي را به‌عنوان هسته اسمي انتخاب مي­كند و لذا كاربرد اين گروه‌هاي اسمي همراه گونه تحديدي به ساختي غيردستوري منجر مي‌شود. همچنين، اين پژوهشگران بيان مي‌كنند كه كاربرد گونه تحديدي به‌طور معمول به‌همراه گروه‌هاي اسمي ناشناخته است. برخلاف اين نظرات، شواهد زبان فارسي مواردي را نشان مي‌دهد كه در آن‌ها، ازسويي كاربرد گونه تحديدي به‌همراه گروه‌هاي اسمي معرفه و ازسوي ديگر كاربرد گونه غيرتحديدي به‌همراه گروه‌هاي اسمي نكره ممكن است. در اين نوشتار، با بهره‌گيري از رويكرد دستور كلام، جايگزيني گونه‌‌هاي تحديدي و غيرتحديدي را پيامد عضوگيري بند موصولي در سطوح مختلف دستور كلام‌ مي‌دانيم كه رفتارهاي متفاوت آوايي، نحوي و معنايي آن‌ها را توضيح مي دهد.