رشد پيوستگي علّي در گفتمان روايتي كودكان تك‌زبانۀ فارسي‌زبان

تواناييِ توليدِ گفتماني كه پيوستگي دارد، يكي از مؤلفه‌هاي ضروريِ دانشِ رشدي كودك، در هنگامِ فراگيري زبان، است. اين توانايي، بخش مهمي از دانش زباني به شمار مي آيد كه كودكان نيازمندِ فراگيريِ آن هستند. هدف از انجامِ پژوهشِ حاضر، بررسي توانايي كودكان تك‌زبانۀ فارسي‌زبان در حفظ پيوستگي داستان بوده است. همچنين اين مقاله در پي مقايسۀ يافته‌هاي خود با پژوهش‌هاي ديگري است تا يافته‌هاي پيشين با استفاده از تحليل شبكۀ علّي تأييد شود. به اين منظور، سي كودك 5-6 ساله (با ميانگين سني 5 سال و 6 ماه)  و سي كودك 9-10 ساله (با ميانگين سني 9 سال و 6 ماه) به عنوان آزمودني‌هاي پژوهش مورد بررسي قرارگرفتند. در هر گروه سني، 30 كودك پسر شركت كردند. سي بزرگسال مرد تك‌زبانۀ فارسي‌زبان 20-25 ساله (با ميانگين سني 23 سال و 8 ماه)  نيز به عنوان گروه كنترل مورد بررسي قرار گرفتند. اين سه گروه با استفاده از دو داستان مصور «قورباغه تو كجائي» و «قورباغه» ترغيب به روايت داستان شدند. داستان‌هاي روايت‌شده براساس شبكۀ علّي مورد بررسي قرار گرفتند. بر پايه يافته‌هاي پژوهش رشد كودكان در دست يابي به پيوستگي داستان، با استفاده از برقراري روابط علّي ميانِ رويدادهاي داستان محقق شد. به طور كلي، نتايج پژوهش نشان داد كه شبكۀ علّي در مقايسه با پيوندهاي علّي، ابزاري حساس‌تري است كه مي تواند براي نماياندن رشد كودكان در حفظ پيوستگي داستان به كار رود.