بررسي تشبيه در اشعار شهريار

شهريار، صور خيال را براي تفهيم افكار و سلاست شعر خود در حد معمول بكار برده است. او به نيروي ابتكارش، بين عناصر موجود در جهان هستي از طريق تشبيه ارتباط بر قرار كرده نكات ظريفي آفريده است لذا توجّه به عناصر حسَي، بويژه طبيعت، بعد از بيان اوصاف انساني در قالب مشبّه، بيشترين مضامين تشبيهات شهريار است. بخش عظيمي از اوصاف انساني شعر شهريار نيز، ناشي از درونمايۀ عاشقانۀ اوست حكايات عاشقانه اي كه ديگر شاعران راوي آن هستند شهريار آن را تجربه نموده لذا تصاوير، افكار و عواطف او حاصل زندگي خاص و تجربه هاي ويژه اوست و از انتحال بري است. با توجه به كثرت اشعار، تنوع مضامين و قالبهاي شعري شهريار، گاه تصويرهاي شعري، انديشه هاي مختلف شاعر را براي خوانندگان نشان ميدهد. از ميان انواع تشبيه، تشبيه مفرد به مفرد و بليغ اضافي بيشترين بسامد شعري دارد. اين پژوهش، به شيوۀ تحليلي ـ توصيفي، انواع تشبيهات را از لحاظ شكلهاي هشتگانه تشبيه، محتوا (خيالي و وهمي)، اركان، مركب و مفرد، طرفين تشبيه (حسّي و عقلي) و درونمايه در تمامي ديوان شهريار مورد بررسي قرار داده است و تحليل آماري و علمي از هر يك از تشبيهات ارائه خواهد نمود تا معيارهاي اساسي زيباشناسي شعر شهريار تبيين گردد.