آموزش زمان‌هاي فارسي به غيرفارسي زبانان: مقايسه روش هاي تدريس ساختاري و ارتباطي

يادگيري زمان يكي از مشكلات فارسي‌آموزان خارجي است. براي پرداختن به اين مشكل، پيشرفت در يادگيري زمان‌هاي فارسي براساس روش‌هاي متفاوت در آموزش آن ها در كانون اين پژوهش قرار گرفت. بدين‌منظور، تأثير دو روش ساختاري و ارتباطي براي آموزش زمان بررسي شد. آزمودني‌ها از بين فارسي‌آموزان سطح دوم مياني در مركز بين‌المللي آموزش زبان فارسي دانشگاه تهران (مؤسسه دهخدا) انتخاب شدند. تعداد هر گروه شامل 40 فارسي آموز غيرايراني بود. هر دو گروه در دو پيش آزمون زمان شركت كردند تا از منظر توانايي استفاده از زمان در زبان فارسي همگن شوند. سپس زمان‌ها به آزمودني‌ها در گروه ساختاري براساس روش ساختاري آموزش زبان آموزش داده شد. گروه ارتباطي نيز با توجه به طرح درس‌هاي ارتباطي كه تهيه و تدوين شد، زمان‌هاي فارسي را فراگرفتند. براساس عملكرد دو گروه در پس‌آزمون، پيشرفت هر گروه در مقايسه با پيش‌آزمون و نيز در مقايسه با يكديگر با استفاده از آزمون تي مستقل مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج تحليل‌ها نشان مي دهد كه گروه ارتباطي پيشرفت معني داري در درك و كاربرد درست زمان نسبت به گروه ساختاري به‌دست آورد. در مقابل، تفاوت آماري معني‌داري در پيش‌آزمون و پس‌آزمون گروه ساختاري ملاحظه نشد. افزون بر اين، نتايج آزمون تي نشان مي دهد عملكرد گروه ارتباطي در پس آزمون از نظر آماري به‌طرز معني داري بهتر از عملكرد گروه ساختاري بود. نتايج اين تحقيق تجربي دال بر آن است كه با توجه به تاثير گذاري روش تدريس ارتباطي در آموزش زمان، در تهيه و تدوين مطالب درسي براي فارسي‌آموزان و در روش آموزش مفهوم دستوري زمان، روش تدريس ارتباطي روشي كارآمد است كه توجه و به‌كارگيري آن در مراكز آموزش زبان فارسي به ارتقاي آموزش زبان فارسي به غيرفارسي‌زبانان ياري مي ‌رساند.