مطالعۀ موردي برخي آيات بشارت‌دهنده در قرآن كريم از منظر نظريۀ زباني كارگفت

سنت بشارت و تبشير كه معادل آن در فارسي مژده دادن است، در قرآن كريم از سنت‎هاي قطعي و حتمي خداوند متعال محسوب مي‎شود. سنت به معناي راه و روش و شريعت است و بشارت به معناي خبرهاى نشاط ‎انگيز است. در رويكرد كاربردشناسي به قرآن، پيش از آنكه به واژگان، معاني آنها و نوع ارتباطات نحوي بين آنها پرداخته شود، بر روي ويژگي‎هاي متكلم و مخاطب، شرايط گفتگو و بافت حاكم بر آن تأكيد مي‎شود. در تببين بافت پيرامون تحقق بشارت بايد گفت كه مبشر اصلي در قرآن خداوند است و خداوند متعال از فرشتگان، بادها، و انبياء به عنوان مبشران خويش نام برده است. در اين تحقيق برآنيم تا علاوه بر ترسيم بافت پيراموني كارگفت بشارت، شرايط لازم براي تحقق كارگفت بشارت را تبيين نماييم و نشان دهيم كه چگونه گويندۀ متن، يعني خداوند متعال، مخاطب و ديگر شنوندگان همگي در فهم اين شرايط متفق‎اند. مبناي نظري پژوهش حاضر بر اساس نظريات آستين (1975) و سرل (1969) در خصوص نظريۀ كارگفت مي‎باشد. روش پژوهش به كار گرفته شده از نوع توصيفي تحليلي است كه داده‎هاي مورد بررسي ما شامل آياتي از سوره‎هاي نساء، اعراف، اسرا، توبه، يونس، زمر، شوري، انفال، كهف و فصلت است كه در آنها خداوند به نوعي به مخاطبان خود بشارت داده است.