استعارۀ زمان به‌مثابۀ حركت در مكان در اشعار سهراب سپهري براساس نظريۀ معاصر استعاره

استعاره از مهم ترين پديده هاي زباني است كه عالمان، فيلسوفان، ادبيان و به تازگي زبان شناسان به آن توجّه كرده اند. روش پژوهش حاضر توصيفي تحليلي است و در آن كوشيده شده تا ساز و كار بيان استعارۀ زمان به مثابۀ حركت در مكان در مجموعۀ اشعار سهراب سپهري با تكيه بر نظريۀ معاصر استعارۀ ليكاف (1992) بررسي شود. با نگاهي به داده ها مي توان اين گونه نتيجه گرفت كه در اين اشعار، زمان داراي دو حالت اصلي است: يكي گذر زمان به مثابه شيئي ثابت درحالي كه ناظر متحرّك است و ديگري گذر زمان به منزله شيئي متحرّك درحالي كه ناظر ثابت است. درضمن با توجّه به اين نظريه مي توان گفت درك زمان در شعر سهراب تأييدي بر فرايندي شناختي جهاني به نام فهم استعارۀ زمان به مثابۀ شيئي متحرّك يا حركت در مكان است. نكتۀ ديگر، گذر سهراب از مرز استعاره هاي قراردادي و ورود به دنياي استعاره هاي نو است كه زبان شعر سهراب را از زبان مردم عادّي و حتّي ديگر شاعران متمايز مي سازد.