تاثير ويژگي هاي شخصيتي ناصر الدين شاه بر توسعه نيافتگي ايران

آشنايي با عصرناصري به دليل همزماني باظهورتمدن جديد غرب وهمچنين دوره انتقال ايران به عصرمدرن داراي اهميت به سزايي است. اين مقاله به دنبال ريشه‌يابي علل شكل نگرفتن ساختارهاي لازم براي نوسازي ودرپي آن توسعه انساني در جامعه ايران عصر ناصري بوده است. شناخت ويژگي‌هاي شخصيتي ناصرالدين شاه به دليل شخصي شدن سياست درآن دوره كمك شاياني به ريشه‌يابي عوامل موثر بر موضوع مورد مطالعه داشته است. محقق با روش پديدار شناسي و با الگو قرار دادن نظريه آبراهام مازلو، شخصيت ناصرالدين شاه را تحليل و تأثير آن بر رفتارهاي سياسي‌اش را بررسي مي‌كند و انعكاس تصميمات شاه بر جامعه ايران را براساس نظريه پسانوسازي اينگلهارت شناسايي و عوامل موثر برعدم توسعه انساني در ايران را تحليل كرده است. فرضيه اين پژوهش آن است كه محيط زندگي دربار قاجار و عوامل اجتماعي آن دوره، سدي براي رفع نيازهاي اساسي ناصرالدين شاه بوده و موجب شكل‌گيري شخصيت بيمار و مستبد در او شده است. طولاني بودن دوره حكمراني ناصرالدين شاه موجب تأثيرگذاري شخص او بر تمام اركان جامعه گشته كه  سياست و حكومت درآن دوره را كاملا تحت تأثير ويژگي‌هاي شخصيتي پادشاه قرار داده بود. شخصيتي كه به دليل كمبودهاي فراوان و با تصميمات اشتباه مانعي براي نوسازي و توسعه اقتصادي و اجتماعي در كشور شد و به تبع آن توسعه انساني را در فرهنگ ايران عصر ناصري مكتوم گذاشت.