راهبردهاي سياست خارجي چين و ژاپن در آسياي مركزي

آسياي مركزي به دليل برخورداري از منابع زيرزميني و طبيعي همواره مورد توجه قدرت‌هاي منطقه‌اي و فرامنطقه‌اي بوده است. با دقت در راهبردهاي سياست خارجي چين و ژاپن ميان سال‌هاي 2012 تا 2016 در منطقه آسياي مركزي مشخص مي‌شود از يك طرف، چين داراي منافع اقتصادي، امنيتي، انرژي و ژئوپليتيك در منطقه است و از طرف ديگر، ژاپن منافع اقتصادي، انرژي و اهداف بلندمدت بين‌المللي و منطقه‌اي را دنبال مي‌كند. سوال اصلي در اين مقاله اين است كه چين و ژاپن چه منافع و راهبرد‌هايي در منطقه دارند و در سياست‌هاي بلندمدت خود در چه عرصه‌هايي با يكديگر افتراق كاركردي دارند؟ فرضيه تحقيق اين است كه راهبرد چين استفاده از قدرت رو به رشد اقتصادي و قدرت سياسي خود در منطقه آسياي مركزي به‌ويژه از طريق سازمان همكاري‌هاي شانگهاي است در حالي كه ژاپن از طريق كمك‌هاي حمايت‌گرانه در قالب همياري توسعه رسمي و چندجانبه‌گرايي سياسي همچنين استفاده از ظرفيت‌هاي خود در سازمان‌هاي منطقه آسيا_ پاسيفيك مانند همكاري اقتصادي  آسيا_ پاسيفيكيا نهاد‌هاي سازمان ملل مانندبرنامه توسعه ملل متحدبهره مي‌برد. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي تحليلي است و نگارش آن با استفاده از منابع كتابخانه اي و فضاي مجازي مي‌باشد.