روابط رژيم صهيونيستي و قزاقستان

دكترين اتحاد پيراموني رژيم صهيونيستي همواره راهي براي افزايش امنيت، گسترش روابط اقتصادي و نيز كاهش انزواي اين دولت در عرصه منطقه‌اي بوده است. به دنبال تغيير و يا از بين رفتن وضعيت منطقه‌اي مورد دلخواه؛ رژيم صهيونيستي تلاش كرده است از طريق ارتباط با دولت‌هاي پيراموني بر انزواي خود غلبه كند. طي دهه‌هاي متوالي اين دكترين شكل نسبتا ثابتي داشت؛ تحولات منطقه خاورميانه از سال 2011 به بعد باعث شد كه دكترين اتحاد پيراموني فرم و محتواي جديدي به خود گرفته و رژيم صهيونيستي تلاش مي‌كند، مناطق و كشورهاي جديدي را به دكترين اتحاد پيراموني كلاسيك خود اضافه كند. يكي از مناطقي كه در اين اتحاد پيراموني جديد جايگاه برجسته‌اي دارد، منطقه آسياي مركزي و قفقاز است. در ميان كشورهاي آسياي مركزي نيز قزاقستان به دليل تأثيرگذاري سياسي و اقتصادي اين كشور در عرصه منطقه‌اي اهميت به‌سزايي براي رژيم صهيونيستي پيداكرده است. هدف اين مقاله واكاوي ماهيت و ساز كار استراتژي پيراموني جديد رژيم صهيونيستي و اهداف اين دولت در منطقه آسياي مركزي در بعد از تحولات 2011 است. اين مقاله به دنبال پاسخگويي به اين پرسش است كه مهم‌ترين دلايل و انگيزه‌هاي ورود رژيم صهيونيستي به منطقه آسياي مركزي و تعميق روابط با كشورهايي نظير قزاقستان چيست؟ يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه در استراتژي پيراموني جديد رژيم صهيونيستي، گسترش به فراسوي منطقه خاورميانه جايگاه اساسي دارد و در اين ميان مناطقي و كشورهايي كه بتوانند از لحاظ سياسي و اقتصادي به خروج از انزواي رژيم صهيونيستي در شرايط جديد كمك كنند اهميت به‌سزايي دارند. آسياي مركزي به دليل اهميت استراتژيك و ژئوپليتيك و همچنين ظرفيت‌هاي اقتصادي بالقوه خود تأمين‌كننده اين نياز است.