برآورد تبخير-تعرق واقعي گياهان زراعي به كمك الگوريتم‌هاي بيلان انرژي در دشت قزوين

تخمين دقيق تبخير‌ـ تعرق در برنامهريزيهاي توسعۀ آبياري اهميت ويژهاي دارد. تخمين اين پارامتر به صورت پيوسته در مكان و با فواصل زماني كوتاه، فرصت بسيار باارزشي را براي مديريت بخشهاي مختلف شبكههاي آبياري فراهم ميآورد. بنابراين، در تحقيق حاضر از دادههاي لايسيمتر زهكشدار براي صحتسنجي نتايج به‌دست‌آمده از تخمين تبخير-تعرق با استفاده از سه الگوريتم تك‌منبعي SEBAL، METRIC و SSEB و يك الگوريتم دومنبعي TSEB كمك گرفته شد. به منظور برآورد تبخير‌ـ تعرق از تصاوير ماهوارهاي سنجنده هاي MODIS، ETM+ طي سالهاي 1379ـ 1382 و تصاوير سنجندۀ OLI & TIRS طي سالهاي 1392- 1395 استفاده شد. به دليل عدم تطابق زماني تصويربرداري سنجندۀ OLI & TIRS با زمان دادهبرداري لايسيمتر، نتايج به‌دست‌آمده از تصاوير اين سنجنده با نتايج روش هارگريوزـ ساماني (به عنوان روش برتر) ‌ارزيابي شد. نتايج شاخصهاي آماري از برآوردهاي به‌دست‌آمده بين الگوريتمهاي تك‌منبعي نشان داد الگوريتم SSEB با كمترين ميزان جذر ميانگين خطا در هر سه سنجندۀ MODIS، ETM+ و OLI& TIRS (ميلي‌متر بر روز 87 /0، 41/ 0 و 92 /0RMSE=) و همبستگي زيادي كه با داده هاي لايسيمتري داشت (96 /0، 99/ 0 و 97 /0 R=) بهعنوان الگوريتم برتر براي تخمين تبخير‌ـ تعرق در منطقۀ مطالعه‌شده است. با توجه به وضوح تصاوير در سنجندههاي ETM+ و OLI & TIRS دقت نتايج تخمين تبخير‌ـ تعرق در اين دو سنجنده پذيرفته است و در نهايت سنجندۀ ETM+ بهترين نتايج را ارائه داد.