ريشه هاي بسط و نضج بنيادگرائي افراطي در پاكستان در راستاي ايجاد امنيت ملي و منطقه اي با تاكيد بر مرزهاي مشترك ايران

كشور پاكستان در سال 1947 م به عنوان كشوري مسلمان، شامل دو قسمت پاكستان و بنگلادش، از هند اعلام استقلال كرد؛ پس از استقلال نير اين كشور نخستين كشوري بود كه عنوان جمهوري اسلامي را براي ساختار سياسي خود برگزيد. بدين ترتيب، اسلام نه تنها در استقلال اين كشور نقش داشت بلكه پس از آن نيز به عنوان نيروي اثر گذار در صحنه ي سياسي پاكستان باقي ماند كه دولت مردان اين كشور را ناگزير از توجه به اين موضوع در سياست هاي داخلي و خارجي خود كرد. اهميت اين كشور از يك طرف، به دليل نقش اسلام و گروه هاي اسلام گرا در تحولات سياسي پاكستان و از سوي ديگر، به دليل فراهم ساختن بستر مناسب براي شكل گيري و رشد تفكرات بنيادگرايي از نوع بنادگرايي افراطي و صدور آن به كشورهاي همسايه است. به نظر مي رسد محيط اجتماعي پاكستان، نقش اسلام در تحولات سياسي اين كشور، وجود مدارس مذهبي و نقش قدرت هاي خارجي به ويژه عربستان از عمده ترين دلايل رشد اسلام سياسي راديكال در پاكستان است.