مطالعات زمين شناسي مجموعه افيوليت اللهيارلو، شمال غرب ايران

سنگ‌هاي اصلي اين مجموعه از توالي گابرو و سنگ هايي نفوذي الترابازيكي و پريدوتيتي تشكيل شده‌اند و هم چنين شامل پلاژيوگرانيت‌ها بوده و از بازالت هاي بالشي بزرگي كه بصورت بين لايه‌اي با سنگ‌هاي رسوبي پلاژيك همراه با چرت‌هاي راديولردار تشكيل شده‌اند. داده‌هاي عناصر ناسازگار بهنجار شده نسبت به گوشته اوليه و كندريت نشان مي‌دهند كه افيوليت اللهيارلو از بازالت‌هايي با منشأ گوشته‌اي حاصل آمده است. براساس داده‌هاي عناصر نادر خاكي (REE)، تمام سنگ‌هاي افيوليت اللهيارلو، سنگ‌هاي همزاد و حاصل تفريق ماگمايي با منشأ بازالت‌هاي پشته‌هاي ميان اقيانوسي از نوع آرايه گوشته اي مورب غني شده (E-MORB) هستند. سنگ‌هاي گابرو، بازالت، پلاژيوگرانيت و متاگابرو همگي خصوصيات كالك آلكالن از خود نشان مي‌دهند. سنگ‌هاي افيوليتي اولترامافيك و بازالت‌هاي  بالشي به ترتيب در طول پالئوزوئيك پسين تا ترياس پسين تشكيل شده‌اند. بازسازي صفحات تكتونيكي نشان مي‌دهد كه سنگ‌هاي اين مجموعه تقريباً همزمان با افيوليت‌هاي نواحي مشهد و رشت تشكيل شده‌اند و سن تبلور آن‌ها حدوداً 380 ميليون سال است. مجموعه سنگ‌هاي افيوليت اللهيارلو نشان دهنده موقعيت شمالي پوسته اقيانوسي پالئوتتيس بوده و پوسته پالتوتتيس در اين زمين درز افيوليتي از پالئوزوئيك فوقاني تا ترياس پسين حفظ شده است. اين مجموعه هم چنين شامل كربنات‌هاي پلاژيك و بازالت‌ها به عنوان لايه‌هاي مياني يا قطعات بيگانه هستند. نتايج مطالعات چينه شناسي، شواهد بيواستراتيگرافي مربوط به دوران پالئوزوئيك را نشان مي‌دهد. شواهد بدست آمده حاكي از آن است كه اگرچه ريفت اوليه و متبلور شدن پوسته اقيانوسيِ افيوليتِ اللهيارلو در كربونيفر آغاز شده، اما فعاليت‌هاي آتشفشاني همچنان تا ترياس پسين ادامه داشته است.