بررسي الگوي فضايي آسيب پذيري شهرها از زلزله و پيشنهاد الگوي بهينه (نمونه موردي: شهر كرمانشاه)

حوادث طبيعي بيش از پيش سكونتگاه هاي انساني به ويژه شهرهاي بزرگ را با خطر بحران روبرو ساخته است. از يك سو، رشد شتابان شهرنشيني سبب بارگذاري و تراكم بيش از اندازه جمعيت، دارايي ها، تاسيسات زيربنايي، منابع توليدي و خدماتي در شهرها شده و از سوي ديگر، عدم رعايت ظرفيت ها و استانداردها در ساخت و سازها و در برنامه ريزي و طراحي شهري باعث آسيب پذير شدن شهرها شده است. از اين رو، اين پژوهش به مطالعه الگوي فضايي آسيب پذيري شهرها در زمان زلزله و ارائه الگوي بهينه در شهر كرمانشاه پرداخته است. روش پژوهش تركيبي از روش هاي توصيفي و تحليلي و نوع آن كاربردي است. اطلاعات مورد نياز اين پژوهش از طريق نتايج تفصيلي سرشماري عمومي نفوس و مسكن، طرح هاي جامع و تفصيلي شهر كرمانشاه و همچنين استفاده از اسناد، مجله ها و كتاب هاي مرتبط با موضوع به دست آمده است. جهت تحليل داده ها از نرم افزارهاي AutoCAD، ArcGIS، Super Decisions و از مدل ANP كه مدلي مناسب جهت پهنه بندي آسيب پذيري در مناطق شهري مي باشد، استفاده شده است. نتايج اين پژوهش معلوم كرد كه مناطق مختلف شهر كرمانشاه به ويژه بخش هاي شمالي و جنوبي آن از لحاظ آسيب پذيري وضعيت مناسبي ندارند. بنابراين، نتايج اين مطالعه مي تواند به مديريت بحران به ويژه جهت خدمات امداد و نجات و برنامه ريزان و طراحان شهري براي درك و اولويت بندي مسائل شهري و به ويژه ساماندهي بافت هاي فرسوده شهر و يافتن راه حل هايي براي رفع مشكلات كمك نمايد.