بررسي تأثير كيفيت ارتباط پزشك-بيمار بر تبعيت دارويي بيماران مبتلا به پرفشاري خون مركز قلب تهران

مقدمه: پرفشاري خون، از مهم‌ترين عوامل خطر بروز بيماري‌هاي قلبي- عروقي مي‌باشد. تحقيقات اخير تأثير عوامل گوناگون بر تبعيت دارويي را در اين بيماري نشان داده‌اند. پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير كيفيت ارتباط پزشك- بيمار بر ميزان تبعيت دارويي مبتلايان به پرفشاري خون انجام شد. روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي، 62 بيمار مبتلا به پرفشاري خون از نوع اوليه كه به مركز قلب تهران مراجعه كرده بودند، به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها، از نسخه كوتاه پرسش‌نامه پيمان كاري (Working Alliance Inventory-Short Revised يا WAI-SR) و مقياس خودكارامدي تبعيت دارويي (Medication Adherence Self-efficacy Scale يا MASES) استفاده گرديد. در نهايت، داده‌ها با استفاده از مدل رگرسيون خطي چند متغيره در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: تأثير معني‌دار كيفيت ارتباط پزشك- بيمار بر تبعيت دارويي (R^2 = 0.234, F(3, 58) = 5.996, P = 0.002) با اندازه اثر متوسط و فاصله اطمينان 95 درصد، از 0.045 تا 0.402 به دست آمد. از ميان مؤلفه‌هاي پيمان كاري نيز تنها مؤلفه تكاليف درمان تأثير معني‌داري بر مصرف داروها توسط بيمار داشت [9.621-0.787 = Confidence interval (CI) 95 درصد، 0.023 = P، 2.425 = (58)t]. نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر شواهد ارزشمندي پيرامون نقش ارتباط درماني در تبعيت دارويي فراهم نمود كه اين نتايج با توجه به ماهيت ارتباط درماني مورد بحث قرار گرفته است.