تأثير مداخله آموزشي مبتني بر تئوري رفتار برنامه‌ريزي شده بر ميزان فعاليت فيزيكي و تبعيت دارويي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: خودمراقبتي توسط بيماران مبتلا به ديابت، نقشي حياتي در كنترل اين بيماري و پيشگيري از عوارض ناشي از آن ايفا مي‌كند. انجام فعاليت‌هاي فيزيكي و پايبندي به درمان دارويي، از جمله رفتارهاي خودمراقبتي در بيماران مبتلا به ديابت است. مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير مداخله آموزشي مبتني بر تئوري رفتار برنامه‌ريزي شده بر ميزان فعاليت فيزيكي و تبعيت دارويي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. روش‌ها: اين پژوهش شبه تجربي از نوع كارآزمايي تصادفي شده با گروه شاهد بود كه در سال 1395 بر روي 160 نفر از بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه‌كننده به مراكز بهداشتي- درماني شهر ياسوج انجام گرديد. نمونه‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي انتخاب شد. داده‌هاي به دست آمده از هر پرسش‌نامه در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: بعد از مداخله آموزشي، تفاوت معني‌داري بين همه سازه‌ها به جز سازه هنجارهاي انتزاعي مربوط به تبعيت دارويي مشاهده شد. همچنين، متغيرهاي فعاليت فيزيكي و تبعيت دارويي بعد از مداخله اختلاف معني‌داري را نشان دادند. نتيجه‌گيري: انجام مداخلات آموزشي بر مبناي تئوري رفتار برنامه‌ريزي شده، تأثير مثبت و معني‌داري بر ميزان فعاليت فيزيكي و تبعيت دارويي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو دارد.