بررسي اثربخشي مداخلات مبتني بر آسيب‌هاي برآمده از فضاي مجازي بر كيفيت رابطه زوجين

مقدمه: ماهيت رو به گسترش فضاي مجازي و نقش بسزايي كه در ارتباطات زوجين و كيفيت روابط زناشويي آن‌ها دارد، لزوم تدوين بسته مداخلاتي مؤثر براي كمك به زوج‌هايي كه از فضاي مجازي آسيب ديده‌اند و كيفيت رابطه آنان تحت تأثير قرار گرفته است را ضروري مي‌نمايد. مطالعه حاضر با هدف اثربخشي مداخلات مبتني بر آسيب‌هاي برآمده از فضاي مجازي بر كيفيت رابطه زناشويي زوجين انجام گرديد. روش‌ها: اين پژوهش به روش نيمه تجربي انجام شد و نمونه‌ها از بين زوجين آسيب ديده از فضاي مجازي كه به فرهنگسراها مراجعه نموده و پرسش‌نامه محقق ساخته آسيب‌هاي برآمده از فضاي مجازي را تكميل كرده بودند و نمره آسيب‌هاي آن‌ها به طور معني‌داري بالاتر از ميانگين بود، انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و شاهد قرار گرفتند. مداخله طي 10 جلسه آموزشي بر روي گروه آزمايش اجرا شد. داده‌ها با كمك پرسش‌نامه‌ آسيب‌هاي برآمده از فضاي مجازي در رابطه زوجين و پرسش‌نامه كيفيت رابطه زناشويي (Perceived Relationship Quality Components يا PRQC) جمع‌آوري گرديد و در نهايت، با استفاده از آزمون تحليل كواريانس چند متغيره در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: آموزش درمان مبتني بر آسيب‌هاي برآمده از فضاي مجازي، تأثير معني‌داري بر كيفيت رابطه زناشويي زوجين گروه آزمايش داشت؛ بدين معني كه ميانگين كيفيت رابطه زناشويي گروه آزمايش در مرحله پس‌آزمون به طور معني‌داري بالاتر از گروه شاهد بود (0.050 P). نتيجه‌گيري: برنامه مشاوره‌اي تدوين شده به روش زوجي مي‌تواند به عنوان روش مؤثري در ارتقاي كيفيت زندگي زوجين آسيب ديده از فضاي مجازي مورد استفاده قرار گيرد.