بررسي انگ در مراقبان خانوادگي بيماران مبتلا به اختلالات روان‌پزشكي در بيمارستان فرشچيان همدان

مقدمه: بي‌ترديد رايج‌ترين و عمده‌ترين مسأله براي افراد مراقبت كننده از بيماران مبتلا به اختلالات روان‌پزشكي، انگ مي‌باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي انگ در مراقبان خانوادگي بيماران داراي اختلالات رواني در بيمارستان فرشچيان همدان بود. روش‌ها: در اين پژوهش مقطعي، 43 عضو خانواده مراقبت كننده از بيمار مبتلا به اختلال رواني در بيمارستان روان‌پزشكي فرشچيان شهر همدان، در سال 1394 به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسش‌نامه 30 سؤالي محقق ساخته در مقياس پنج درجه‌اي ليكرت بود كه روايي آن بر اساس روش اعتبار محتوا و پايايي آن نيز از طريق محاسبه همبستگي دروني تأييد گرديد. مقدار همبستگي دروني، 0.94 به دست آمد و نشان دهنده پايايي پرسش‌نامه در سطح بالا بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل گرفت. يافته‌ها: از كل تعداد مراقبت كنندگان بيماران، 26 نفر (60.5 درصد) را زنان و 17 نفر (39.5 درصد) را مردان تشكيل دادند. ميانگين نمره انگ، 12.23 ± 82.47 به دست آمد كه نشان داد مراقبان خانوادگي رنج ناشي از انگي زندگي با بيمار رواني را تجربه كرده‌اند. بيشترين انگ مربوط به مواردي مانند عدم ازدواج، عدم يافتن كار، احساس شرمندگي، تحقير شدن توسط ديگران، بي‌آبرويي و خجالت با نمرات بالا بود. نتيجه‌گيري: عدم آگاهي عمومي از اختلالات رواني و شناخت بيماران و كمبود مداخلات مؤثر، منجر به انگ مي‌شود. با آگاهي از اختلالات رواني و علت‌يابي آن‌ها، مي‌توان نقش اين عوامل را در ايجاد انگ تعيين كرد. بديهي است با درك و تدوين فرايندهاي بهينه و اثربخش مانند آگاه كردن جامعه و آموزش، مي‌توان به كاهش انگي عضو مراقبت كننده از بيماران داراي اختلال رواني كمك نمود.