پاتوفيزيولوژي و درمان كرامپ‌هاي عضلاني در بيماران همودياليزي

كرامپ هاي عضلاني در30 تا 80 درصد بيماران مبتلا به بيماري مرحلۀ پاياني كليه در طي همودياليز اتفاق افتاده و اغلب باعث خاتمۀ زود هنگام همودياليز شده و بنابراين يك علت قابل توجه دياليز ناكافي در اين بيماران مي باشند. آنها معمولاً عضلات اندام تحتاني را درگير مي نمايند اما عضلات ديگر شامل: دستها، بازوها، و شكم نيز ممكن است درگير شوند. اگرچه علت دقيق كرامپ ها در طي همودياليز ناشناخته مي باشد، با اين وجود تغيير در اسمولاليتي پلاسما، كاهش حجم مايع خارج سلولي، هيپوكسي بافتي، هيپومنيزيمي و كمبود كارنيتين مؤثر دانسته شده است. درمان كرامپ هاي مرتبط با دياليز رسيدن به دو هدف مي باشد كه شامل پيش گيري و يا حداقل كاهش دادن تعداد كرامپ ها و درمان علائم آن هنگام بروز است. كمتر نمودن افزايش وزن بين دياليزها، افزايش دادن زمان دياليز براي كمتر شدن ميزان اولترافيلتراسيون، پيش گيري از هيپوتانسيون مرتبط با دياليز، استفاده از مايع دياليز با غلظت بالاي سديم، تجويز مكمل كارنيتين و تجويز گاباپنتين ممكن است كه از حملات كرامپ هاي عضلاني پيش گيري نموده و يا لااقل تعداد حملات را كاهش دهند.  براي بهبود علائم، تجويز سالين هيپرتونيك و يا دكستروز 50 درصد به يك اندازه مؤثر مي باشند. با اين وجود ممكن است كه دكستروز 50 درصد در بيماران همودياليزي غير ديابتي اقدام مناسبتري باشد.