بررسي اثر يك دوره تمرين هوازي بر آديپسين سرم و مقاومت انسوليني زنان چاق ديابتي

زمينه و هدف: بسياري از گزارشها، رابطه اي قوي بين سندروم متابوليك و ديابت نوع 2 را تأييد كرده اند. از آنجا كه اخيراً نشان داده شده است كه آديپسين ممكن است كه با اختلالات متابوليكي در ارتباط باشد، از اين رو، هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثر يك دوره تمرين هوازي بر آديپسين سرم و مقاومت انسوليني زنان چاق داراي ديابت نوع 2 بود. روش بررسي: از ميان زنان مبتلا به ديابت نوع دو، 24 زن ديابتي كه چاق بودند به شيوۀ تصادفي انتخاب و به دو گروه هوازي (12 نفر با ميانگين سني 68/3±52/46 و شاخص تودۀ بدني 26/2±24/32) و كنترل (11 نفر با ميانگين سني 79/6±82/45 و شاخص تودۀ بدني 28/3±46/32) تقسيم شدند. گروه هوازي، تمرينات را به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقيقه اجرا نمودند و ميزان فشار درك شده نيز با استفاده از شاخص بورگ با طيف 12 تا 15 اندازه گيري شد. نمونه هاي خوني و تركيب بدن آزمودني ها 48 ساعت قبل از شروع مداخله و پس از آخرين جلسه اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و مستقل در سطح معناداري 05/0≥P ارزيابي شدند. يافته ها: گروه هوازي شاهد كاهش معنادار در گلوكز ناشتا (02/0=P)، HOMAIR (025/0=P)، شاخص تودۀ بدن (006/0=P) و درصد چربي بدن (005/0=P) پس از پايان مداخله بود، ولي تغييرات در سطوح انسولين (358/0=P) و آديپسين (777/0=P) معنادار نبود. نتيجه گيري: با تكيه بر نتايج پژوهش حاضر به نظر مي رسد كه هشت هفته تمرين هوازي به شيوۀ پيلاتس، راهكاري مناسب براي كنترل ديابت در بيماران ديابتي نوع دوم مستقل از انسولين بوده است.