تعيين ارتباط بين موقعيت هاي اضطراب زاي ويژه گفتاري و شدت لكنت در افراد12 تا 35 سال داراي لكنت

زمينه و هدف: لكنت اختلالي در جريان روان گفتار است و تحت تاثير عوامل مختلفي است. با توجه به تاثير عوامل زباني، فرهنگي و اجتماعي بر شدت لكنت، با شناخت موقعيت ها و شرايطي كه بيش از سايرين فرد داراي لكنت را تحت تاثير قرار مي دهد مي توان تاثير موقعيت را شناسايي و كنترل و در مرحله تعميم درمان،آن موقعيت ها را هدف قرار داد. هدف مطالعه حاضر بررسي ارتباط موقعيت هاي اضطراب زاي ويژه گفتاري و شدت لكنت در افراد 12 تا 35 سال با استفاده از مقياس فردي لكنت بود. روش بررسي: اين مطالعه از نوع مقطعي بوده و تعداد 30 نمونه در محدوده سني 12 تا 35 سال مراجعه كننده به كلينيك هاي گفتار درماني شهر اصفهان مورد بررسي قرار گرفتند. شدت لكنت هر يك از نمونه ها بر اساس درصد هجاهاي لكنت شده محاسبه شد و سپس تاثير شرايط و موقعيت هاي اضطراب زا بر نمونه ها از طريق مقياس SSS بررسي شد. يافته ها: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه تفاوت شدت لكنت حين صحبت به طور كلي در سه موقعيت مقياس فردي لكنت، معنادار نبود، اما در مقايسه ميانگين دوبه دوي اين موقعيت ها مشخص شد كه شدت لكنت در حين صحبت با دوست نزديك و شخص صاحب مقام تفاوت قابل ملاحظه و معناداري داشته است. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر مي توان گفت صحبت در موقعيت رويارويي با شخص صاحب مقام براي افراد حاضر در نمونه سخت تر بوده و بر شدت، اجتناب و كنترل كلام آن ها تاثيرگذار مي باشد.