بررسي تطبيقي كم‌خوني در دانش‌آموزان ابتدايي مبتلا به نارسايي توجه و عادي و ارتباط آن با اختلال‌هاي يادگيري

هدف پژوهش حاضر بررسي تطبيقي كم خوني در دانش آموزان ابتدايي مبتلا به نارسايي توجه و عادي و ارتباط آن با اختلال هاي يادگيري بود. روش پژوهش در قسمت اول توصيفي از نوع علي مقايسه اي و در قسمت دوم توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر دانش آموزان مقطع ابتدايي در سال تحصيلي 95-1394 در شهر تبريز بودند كه تعداد 50 دانش آموز مبتلا به اختلال نارسايي توجه شناسايي شده در يك مركز مشاوره خصوصي تشخيص و درمان، به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. همچنين 50 دانش آموز عادي ابتدايي نيزكه فاقد مشكل نارسايي توجه بودند بر اساس وضعيت اجتماعي اقتصادي، جنسيت، سن با گروه اول همتا شده بودند، به صورت دردسترس انتخاب و مورد بررسي قرار گرفتند. براي جمع آوري داده ها از آزمون خواندن نما، آزمون رياضي و ناتواني املاء استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش آماري آزمون t، ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون انجام گرفت. نتايج دو گروه مستقل نشان داد كه بين دانش آموزان داراي نارسايي توجه و عادي در كم خوني تفاوت معناداري وجود ندارد. با اين حال نتايج پيرسون نشان داد كه بين كم خوني و اختلال هاي يادگيري رابطه منفي و معناداري وجود دارد. به طوري كه با كاهش هموگلوبين كه منجر به كم خوني مي شود، بر اختلال هاي يادگيري افزوده مي شود. از سوي ديگر نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه كم خوني قادر به پيش بيني اختلال هاي يادگيري است. بنابراين با توجه به كم خوني دانش آموزان، مي توان ميزان يادگيري دانش آموزان را افزايش داد و اختلال هاي يادگيري را برطرف نمود.