رويكرد پراگماتيستي در تعليم و تربيت: ريچارد رورتي

رويكرد رورتي به متافيزيك، پراگماتيستي است لذا مواجهه وي با متافيزيك بر مبناي فايده گرايي و كارآمد بودن انديشه ها شكل ميگيرد. وي همانند بسياري از فيلسوفان پست مدرن مفهوم حقيقت را انكارميكند و در اين كار از تفكرات پراگماتيستي وپست مدرنيستي بهره مي جويد. رد ذهن به مثابۀ آينۀ طبيعت، ضد بازنمودگرايي، ضد ماهيت باوري و تأكيد بر زبان از مقدماتي هستند كه رورتي با آنها حقيقت را انكار مي كند. رورتي معتقد است كه آدمي در هر موقعيت به تعريف جديدي از خود و يا به بازآفريني خويش مي پردازد و اين تحولي است كه مستمراً در دو بعد فردي و جمعي مورد توجه است. رورتي تعليم و تربيت را به دو مرحله پيش از دانشگاه و دانشگاه تقسيم مي كند. ازنظر رورتي آنچه در دوران پيش ازدانشگاه مورد توجه قرار مي گيرد، عناصر هم گرايي نام دارندكه انسان را به سمت اجتماع سوق مي دهند و آنچه در دوره دانشگاه مي تواند مورد توجه قرار گيرد عناصر ناهمگرا نام دارند كه انسان را به تفرد و خودآفريني تشويق مي كنند. سؤال اينجاست كه آيا رورتي توانسته است با طرح مباني فلسفي و ارائۀ راهكارهاي تربيتي ويژۀ خود، به يك چارچوب مشخص و كارآمد، متناسب با شرايط جوامع امروزي دست پيدا كند؟ در اين مقاله پس از بررسي مباني فكري رورتي و نگاه او به مقولۀ تعليم وتربيت، به نقدهاي وارده پرداخته و امكان بهره گيري از نظرات او را در نسبت با شرايط فرهنگي جوامع امروزي بررسي خواهيم كرد.