اپي توريسم؛ گردشگري زنبورعسل

Api-Tourism, Bees Tourism

گردشگري زنبورعسل، شكلي از گردشگري است كه با فرهنگ و سنت هاي جوامع روستايي سر و كار دارد و مي تواند به عنوان يكي از پايدار ترين روش هاي توسعه و گردشگري در نظر گرفته شود. اين نوع از گردشگري در ارتباط با شغل زنبورداري به عنوان يك حرفه سنتي و نيز با محصولات زنبور عسل از جنبه هاي زيست محيطي، مواد غذايي و دارويي است. فعاليت هاي گردشگري زنبورعسل شامل بازديد از زنبورستان ها، موزه ها در هواي آزاد و موزه هاي زنبور عسل است كه در آن گردشگران فرصت مشاهده كار پرورش دهنده ي زنبور عسل، روش ساخت عسل، خواص و ويژگي هاي آنها، كشف اطلاعات در مورد محصولات زنبور عسل، تماشاي نحوه زندگي كلني زنبور عسل، شناخت همبستگي زيست محيطي بين انسان و زنبور عسل را پيدا مي نمايند. هدف از اين مقاله بيان عملكرد درآمد آفرين و اشتغال زاي گردشگري زنبورعسل است و بر پايه مطالعات اسنادي و ميداني پژوهشگر تهيه شده است. نتايج اين مطالعه قابليت الگو برداري و تعميم در مزارع پرورش زنبور عسل در تمامي كشور را دارا و واجد نوآوري در مقياس ملي مي باشد.

Api-Tourism is a type of tourism that has its origin in the culture and traditions of rural communities and can be considered as one of the most stable methods of tourism development .This type of tourism concerns apiary or bee-keeping as a traditional vocation and bee products and their environmental, medicinal and nutritional aspects. Apiary tourism includes visiting apiary sites, bee museums and bee keepers open space activities. Thus the tourists can have the opportunity to watch the beekeeping related works, get familiar with the process of honey production and wonderful colonial life of bees as well as the environmental solidarity of humans and bees. This essay seeks to assay the economic and vocational aspects of apiary tourism and is based on the field observations and librarial studies. The findings of this study can serve as a blueprint to develop the apiary tourism in all bee keeping farms throughout the country and is a new project in its kind ever undertaken in national scale.