اثربخشي درمان فراشناختي (MCT) در تغيير سطح باورهاي فراشناختي و نگراني از تصوير بدني دانش‌آموزان دختر افسرده

هدف اصلي اين پژوهش، تعيين ميزان اثربخشي درمان فراشناختي (MCT) در تغيير سطح باورهاي فراشناختي منفي و مثبت و نگراني از تصوير بدني (BICI) دانش آموزان دختر افسرده مقطع متوسطه دوم شهر خرم آباد بود. اين پژوهش به صورت شبه تجربي بود كه در آن از طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودني بود كه از ميان دانش آموزان دختر دبيرستاني داراي افسردگي شهر خرم آباد انتخاب و به صورت تصادفي در گروه هاي آزمايش (درمان فراشناختي) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمايش به مدت 9 جلسه 2 ساعته تحت درمان فراشناختي قرار گرفتند. در طي اين مدت گروه كنترل هيچ نوع مداخله اي دريافت نكرد. براي جمع آوري داده ها از مقياس تصوير بدني (BII) فيشر (1979)، پرسشنامه افسردگي بك (1988) و مقياس باورهاي فراشناختي ولز وكاترايت – هاتن (۲۰۰۴) در مراحل پيش آزمون و پس آزمون براي دو گروه آزمايشي و گواه استفاده شد. داده هاي پژوهش با روش تحليل كواريانس تجزيه و تحليل شدند. تحليل داده ها به كمك نرم افزار (SPSS.21) انجام گرفت. نتايج تحليل كوواريانس تفاوت معني داري بين دو گروه نشان داد. يافته ها حاكي از آن بود كه درمان فراشناختي در كاهش نگراني از تصوير بدني (BICI) و باورهاي فراشناختي منفي و همچنين افزايش باورهاي فراشناختي مثبت، اثربخش است.