برآورد كارايي انرژي و بررسي عوامل مؤثر بر آن در استان‌هاي ايران (رهيافت مدل توبيت)

رشد اقتصادي همراه با بهبود كيفيت محيط زيست از اهداف اصلي اقتصادها است. بر همين اساس افزايش كارايي انرژي، سياستي مؤثر براي كاهش اثرات جانبي منفي رشد اقتصادي است. مطالعه حاضر با استفاده از داده‌هايي در سطح استاني براي دوره زماني 1385 تا 1394 به برآورد و بررسي عوامل مؤثر بر كارايي انرژي پرداخته است. نتايج حاصل از روش مرزي تصادفي نشان داده كه استان ايلام و بوشهر به ترتيب با مقادير 0.16 و 0.41 كمترين و بيشترين كارايي انرژي را داشته‌اند. نتايج مدل توبيت نشان مي‌دهد كه صنعتي‌ شدن، توليد حقيقي سرانه و قيمت انرژي اثر مثبت و معناداري را بر افزايش كارايي انرژي داشته و شهرنشيني و چگالي جمعيت اثر منفي و نامعناداري را بر كارايي انرژي دارد. بر اين اساس تقويت كيفيت ناوگان حمل‌ونقل عمومي براي بهره‌برداري از صرفه مقياس شهري و تراكم جمعيت و بهبود تكنولوژي توليدي بخش صنعت از جمله‌ سياست‌هاي مؤثر براي بهبود كيفيت محيط زيست در كنار رشد اقتصادي است.