ارزيابي روشهاي مبتني بر مدل در برآورد ارتباطات كاركردي پويا بين نواحي مغزي

امروزه، متخصصان علوم اعصاب علاقه مند به كشف عملكرد مغز از طريق شبكه هاي مغزي هستند. در اين راستا، ارزيابي تغييرات پويا در ارتباطات كاركردي نواحي مغزي با استفاده از داده هاي تصويربرداري تشديد مغناطيسي كاركردي، توجه آنها را به خود جلب كرده است. در اين مقاله، بر دو روش مبتني بر مدل بنام هاي مدل ميانگين متحرك بصورت نمايي وزن دار شده و مدل همبستگي شرطي پويا، براي برآورد همبستگي پويا بين دو ناحيه مغزي متمركز مي شويم. در ابتدا، عملكرد اين دو مدل با استفاده از چند شبيه سازي جديد بررسي مي شود. مطابق نتايج بدست آمده، در اين مطالعات شبيه سازي نيز مدل همبستگي شرطي پويا عملكرد بهتري نسبت به مدل ميانگين متحرك بصورت نمايي وزن دار شده دارد. لذا مدل همبستگي شرطي پويا براي برآورد ارتباط كاركردي پويا دو ناحيه مغزي (قشر سينگوليت قدامي و قشر سينگوليت خلفي) سه فرد معتاد به مت آمفتامين ايراني در يك آزمايش در حالت استراحت استفاده مي شود. مدل همبستگي شرطي پويا عملكرد مناسبي در برآورد ارتباطات كاركردي پويا اين افراد معتاد به مت آمفتامين دارد. به علاوه، ارتباط كاركردي پويا در ميان آن ها متفاوت است.