رهيافت هاي نوين درمان پيري و چروكيدگي پوست با پپتيدهاي زيست فعال صناعي

در طول دو دهه گذشته، به دليل تكامل تكنيك هاي طراحي و سنتز و در عين حال درك مكانيسم هاي مولكولي اثر بخشي پپتيدها در بهبود مشكلات پوستي، كاربرد آنها به عنوان عوامل دارو – آرايشي گسترش يافته است. مزاياي متعددي براي پپتيدهاي زيست فعال از قبيل دسترسي، عملكرد متنوع و انتخابي در فيزيولوژي پوست و فقدان اثرات جانبي ايمني زا در تجويز موضعي مطرح شده كه توجه ويژه متخصصين پوست به استفاده بالقوه از آنها را به عنوان عوامل ضد چين و چروك پوست جلب نموده است. اين پپتيدها داراي نقش هاي مختلف بيولوژيكي نظير تنظيم سيگنال هاي ماتريكس خارج سلولي و تحريك سنتز كلاژن مي باشند. همچنين، به عنوان پپتيدهاي حامل، آنتي اكسيدانت، مهاركننده ميانجي گرهاي عصبي يا آنزيمي عمل مي كنند. اگرچه، موانع متعددي براي كاربرد گسترده آنها در محصولات موضعي ضد پيري وجود دارد: الف) شواهد باليني براي اثربخشي درماني هنوز محدود است، ب) نفوذ پوستي به دليل هيدروفيل بودن، جرم مولي بالا و اتصال به ساير مواد محدود است، و ج) هزينه هاي زياد. انتقال پپتيد از پوست به طور موثر توسط جذب افزاها، اصلاح شيميايي پپتيد، ميكروانكپسيولاسيون و ايجاد تخلخل هاي ريز در پوست افزايش مي يابد. امروزه بيش از سي نوع پپتيد به عنوان عامل ضد پيري پوست معرفي شده كه بعضا در فراورده هاي مراقبت از پوست استفاده مي شود. اين مقاله خلاصه اي از پپتيدهاي موضعي با اثربخشي اثبات شده در مطالعات درون تن ارائه مي دهد؛ بعلاوه، چالش ها و رويكردهاي انتقال پپتيد از راه پوست بحث مي شود.