ارزيابي فشار دام و تاثير آن بر خطر بيابانزايي ‏ مطالعه موردي مياندهي فيض‌آباد، خراسان رضوي

بيابان زايي، عبارتست از تخريب سرزمين در مناطق خشك، نيمه خشك و نيمه مرطوب خشك كه به عنوان يك مشكل زيست محيطي با پيامدهاي اقتصادي اجتماعي و سياسي بروز مي نمايد. فرآيند تخريب سرزمين در اثر فقدان يا كاهش پوشش گياهي بوده كه منجر به كاهش تدريجي و برگشت ناپذير توليدات بيولوژيكي يا اقتصادي مي گردد. چراي بيش از حد مي تواند سبب تخريب خاك و پوشش گياهي گردد، تخريب پوشش گياهي و خاك در مناطق خشك، اغلب بيابان زايي ناميده مي شود كه به عنوان يك خطر جدي ناشي از شيوه هاي معيشيتي انسان ها بروز مي نمايد. بنابراين شدت چرا مي تواند به عنوان يك شاخص فشار زيست محيطي مطرح گردد. منطقه مياندهي واقع در قسمت هاي شمال شرقي ايران، جهت ارزيابي فشار دام انتخاب گرديد. در مطالعه حاضر ميزان فشار دام در منطقه مطالعاتي با استفاده از سيستم اطلاعات جغرافيايي ارزيابي شد. در مدل فائويونپ، نسبت ظرفيت بالقوه چرا به تراكم فعلي دام به عنوان تخميني از فشار دام پيشنهاد گرديده است. در مطالعۀ كنوني اين روش با توجه شرايط واقعي حاكم در منطقه مورد بازنگري قرار گرفت تا واقعيت بهتر مشخص شود. لذا نقشه خطر فشار دام پس از ادغام لايه هاي مختلف و محاسبه پارامترهاي مختلف در محيط GIS تهيه گرديد. براساس نقشه نهايي فشار دام در منطقه مياندهي، مناطق بدون خطر، خطر كم، شديد و خيلي شديد به ترتيب 3/21، 6/5، 8/9 و 3/63 درصد از منطقه مطالعاتي را در بر مي گيرند. در واقع نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه بخش عمده اي از مساحت منطقه دربرگيرنده خطر خيلي شديد از لحاظ فشار دام مي باشد (3/63% از كل منطقه).