مقايسه روش‌هاي تحليل منطقه‌اي برآورد دبي پيك سيل (مطالعه موردي: حوضه‌هاي اصفهان - سيرجان و دشت يزد - اردكان)

كمبود ايستگاه‌هاي آب‌سنجي، كوتاهي دوره آماري و عدم دقت در برآوردهاي ايستگاهي، مهمترين مشكلات در برآورد تناوب سيل در منطقه مورد مطالعه است كه استفاده از روش‌هاي منطقه‌اي را ناگزير مي‌سازد. روش تحليل منطقه‌اي يك روش كارآمد براي برآورد دبي سيل در مناطق فاقد داده يا داراي آمار كوتاه مدت مي‌باشد. اين روش متكي به ويژگي‌هاي فيزيكي و اقليمي حوزه‌هاي آبخيز بوده و از روابط آماري در بررسي داده‌هاي مشاهداتي جريان استفاده مي‌كند. تحليل منطقه‌اي سيلاب داراي روش‌هاي متعددي است كه انتخاب هر كدام از اين روش‌ها در هر منطقه، بستگي به شرايط اقليمي منطقه، تعداد و نوع داده و همچنين دوره بازگشت مورد انتظار دارد. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه كارايي چهار روش تحليل منطقه‌اي هيبريد، گشتاور خطي، رگرسيون چندمتغيره و روش CCA در برآورد دبي پيك حوضه اصفهانسيرجان و دشت يزداردكان است. به اين منظور تعداد 16 ايستگاه آب‌سنجي منطقه انتخاب و دبي حداكثر لحظه‌اي آن‌ها استخراج شد. از نتايج روش هيبريد و رگرسيون چند متغيره كه قبلا در منطقه مطالعاتي و با همين منظور انجام شده بود نيز استفاده گرديد و مقايسه چهار روش با يكديگر از طريق دو آماره RRMSE و ميانگين خطاي مطلق (MAE) انجام يافت. نتايج نشان داد كه روش CCA به نسبت ساير روش‌ها از مقادير خطاي كمتري برخوردار بوده و مناسب‌تر است. برتري روش CCA در تمام دوره برگشت‌ها قابل توجه مي‌باشد و روش رگرسيون چند متغيره در گزينه‌ي بعدي تحليل منطقه‌اي قرار دارد.